’s ochtends toen ik wakker werd, waren mijn baasjes al druk in de weer. Hierdoor dacht ik, dat we ergens naar toe zouden gaan. Dus stond ik al klaar bij de auto om vervolgens een sprong te wagen in de achterbak.
Donderdagochtend, ik snapte er niets van. Mijn baas deed twee maaltijden in zakjes en legde mijn belletje klaar. Wat stond mij te gebeuren?
Ineens een auto op de oprit, dus zo waaks als dat ik ben, blaf ik de baasjes van mijn baas tegemoet en heet ze welkom. Mijn baas is nog aan het werk, dus knuffel ik eerst even met zijn baasjes. Na de uitpaksessie van mijn baas zijn boodschappen, dronken ze koffie met iets er bij wat ik ook wel wilde hebben, maar gevulde koeken zijn schijnbaar slecht voor mij. Na de koffie pakte mama mijn riem en vroeg of ik mee ging. Dat laat ik mij geen twee keer zeggen, dus ik rende mee, sprong de auto in en toen? Toen stond de baas in de deur opening te zwaaien naar me. Ik ging uit logeren.
Bij de papa en mama van mijn baas aangekomen, heb ik lekker met Binky gespeeld, hun hond. Soms vind ik hem niet zo lief, want dan blijft hij heel gemeen naar me, maar dat is alleen als hij eten krijgt. Dan wil hij het verdedigen, maar die brokken van hem vind ik volgens mijn baas niet lekker, dus die hoef ik toch niet. We hebben professioneel een flos aan stukken gescheurd. ’s Nachts heb ik lekker in de gang geslapen, want ik mocht van mijn baas niet op de bank. Ik ben zelfs niet naar boven gegaan, daarvoor kreeg ik afgelopen week al op mijn kop. We hebben lekker gewandeld, gespeeld en geknuffeld. Die baasjes doen het zo slecht nog niet, dus daar wil ik nog wel een keer logeren. Wel lief dat mijn baas vrijdag ochtend even belde om te horen hoe het gegaan was. Ik mocht ook met hem bellen, maar toen ik de telefoon in mijn bek wilde meenemen, mocht het ineens niet meer. Onze buurman Harry stond ineens op de stoep en nam mij weer mee, naar huis, naar mijn baas.
Thuis gekomen heb ik meteen mijn baas uitgebreid geknuffeld, hebben we met de flos gespeeld, maar gek genoeg pakt hij hem niet net als Binky in zijn bek. ’s Middags heb ik lekker met een kluif op het kleed liggen knagen en toen ik moe werd, ben ik boven op de baas gesprongen en heb ik een poging gedaan om net als hem even lekker te slapen. Lief heh zoals dat er zo uit ziet?
Vanavond ga ik op tijd mijn mandje in. Morgen ga ik naar m’n vriendinnetje in ’t Harde. Joya, maak je borsten maar nat, we komen er aan! De baas heeft een hele hutkoffer bij zich, dus dat wordt morgen uitpakken.
Mijn vrouwtje liet mij vanmorgen uit langs onze vaste route, maar ik wist al dat er iets gaande was. Ik wilde mijn ronde niet afmaken, want ergens in de verte hoorde ik geluiden van het ding dat blaadjes in de lucht blaast.
Als ik heel veel blaadjes op de grond zie, dan worden mijn baasjes druk, druk, druk… Ja en ik, een echte enthousiasteling, word dan ongeduldig (zoals je kunt lezen onder, over mij, is dit een typisch karaktertrekje van mij). Nou daar ging ik, vier poten stijf en met al mijn gewicht in de lijn, de andere kant op. Ik wil gewoon terug naar huis, want mijn familie gaat iets leuks doen! Mijn vrouwtje vond toch echt dat ik mijn ronde moest afmaken. Na wat sjorren, besloot ik om mijn ronde netjes te lopen, maar dan wel met een gehaaste pas!
Jaaa, zie je wel ik heb gelijk! Met een sprint sta ik bij de voordeur en eenmaal binnen, race ik door naar de achterdeur. Ik kijk omhoog en… yes de clip staat de andere kant op! Hah! Ik kan de deur dus zelf openmaken! Met een paar rammen op de deurklink, maak ik de deur open om vervolgens mijn race voort te zetten in de achtertuin.
Overal dwarrelen blaadjes. En dat ding dat lawaai maakt, doet mij helemaal niks…Samen met mijn mensenpuppy’s leg ik de baadjes overal neer. Of uh zoals mijn baasjes zeggen: “verspreiden op de verkeerde plekken”. De mensenpuppy’s vonden mijn Kongbal en touw terug die ik in de zomer ergens had verstopt. (Ik dacht eigenlijk dat ze deze weg hadden gegooid, want soms verdwijnt er wel vaker wat in een grijze bak).
Als alle blaadjes op grote bergen liggen, worden ze in een heel groot ding met wielen geschept en dan mag ik meehelpen met de blaadjes wegbrengen. We gaan dan naar een nog grotere berg! In deze berg mocht ik heerlijk snuffelen en vond ik nog een paar snoepjes die mijn vrouwtje verstopt had . Alhoewel, de tamme kastanjes uit de tuin, smaakten mij ook prima. Net zoals de frambozen en appels! Ssssttt niet verder vertellen hoor, dat ik het was…
Na een dag rennen, sjorren, trekken, spelen en mijn buikje vol, ben ik toch echt moe geworden. De rest van de dag heb ik heerlijk op de bank liggen snurken.
Vrijdag heb ik een klein beetje op mijn nagels gebeten. Ik kreeg Brigitte op visite voor onze 4 weken controle. Dat was spannend en leuk.
Mijn baas kreeg als eerste een tasje met lekkers voor mij. Brigitte was vergeten de papieren waar mijn baas zijn pootafdruk op gezet is, voor de zorgverzekering, door te sturen naar het servicebureau. Daardoor duurde het extra lang voordat ik gedeclareerd ben bij de zorgverzekeraar van mijn baas. Aangezien het nog met papierenpost en een postkoets gaat, zal het nog wel even duren voor ik eindelijk mijn zakgeld krijg. Maar, bedankt Brigitte voor het lekkers, dat waardeer ik. Lik voor haar.
Na de koffie en het toilet zijn we op pad gegaan. Via het restaurant van meneer Wilfred, want we moesten nog even een tafeltje reserveren voor de baas van mijn baas. Op de terugweg kwamen we nog een paar van die mormels tegen die heel hard naar mij aan het blaffen waren, maar het deed me niets. Ik heb ze netjes genereerd. Net voor het eind van de wandeling maakte ik toch een foutje. Ik wilde niet met mijn schone vacht langs de takken schuren, dus moest ik iets afwijken. Ik vergat even dat mijn baas er achter liep en ineens stak er een lantaarnpaal over. De stoep was eigenlijk net te smal. Omdraaien, teruglopen, omdraaien en opnieuw, zo doen we dat. Net voor die paal met dat lampje boog ik af, staken we de weg over en kwamen we terecht in een meute kleine kinderen. Ik herkende ook nog het kleine schreeuwmormel van meneer Bram en mevrouw Monique. Ze heet hetzelfde als mijn vriendinnetje, Joya. Die schreeuwde hard naar ons. Dwars door de kindertjes heen, gewoon door naar huis, naar de bak met koekjes. Thuisgekomen kreeg ik toch een zeer goed van Brigitte. Ze is trots op ons. Tot over een paar maanden!
’s Middags ben ik nog een keer naar het restaurant van meneer Wilfred geweest. Daar zat de baas van mijn baas samen met Mevrouw Erica en meneer Leon. Zij volgen mijn blogs ook. Was leuk jullie ontmoet te hebben, maar vergeet niet dat ik ook wel bitterballen lust, ook al mag ik ze niet van mijn baas! Jullie konden er mij best wel eentje doorpasen. Via de snackbar terug naar huis, want de baas moest zo nodig met meneer Erwin naar de formule 1 kijken. Ik ben maar lekker tegen de baas aan op de bank gekropen en gaan slapen. Was me een dagje wel.
Tijdens mijn baantje als therapiehond, mag ik vaak leuke spellen doen met mijn vrouwtje en een van de mensenpuppy’s die zij helpt met leren blaffen en zelfvertrouwen krijgen.
Een tijdje geleden had mijn vrouwtje een hele bijzondere behandeling gepland. We mochten heerlijk in de achtertuin spelen, wat ik fantastisch vond! Ze had allemaal dingen in de tuin neergezet; een tunnel waar ik doorheen mocht sjezen, paaltjes waar ik tussendoor moest rennen (wat ik nog wel heel eng vind hoor, straks bots ik), een hekje waar ik overheen moest springen en tot slot een krukje waar ik op moest gaan zitten.
Het eerste wat mij te binnen schoot toen ik vrouwtje dit zag op bouwen was natuurlijk SNOEPJES! Ik doe alles voor snoepjes, rennen, springen, rondjes draaien, rollen, echt alles.
Toen de mensenpuppy er was voor de behandeling kreeg ik mijn tuigje om en was ik compleet gefocust. Mijn vrouwtje legt aan de mensenpuppy uit, dat hij met mij mee moet lopen en commando’s moet geven. Als ik alle obstakels getrotseerd heb, mag ik een snoepje. De mensenpuppy was heel lief en kon gewoon mijn gedachtes lezen, ik kreeg niet aan het einde een snoepje, maar hij gaf hem gewoon stiekem halverwege al. Kijk, dat noem ik nou service.
Na een paar keer oefenen wist de mensenpuppy precies hoe hij mij over de obstakels moest leiden. Daar gingen we. Door de tunnel, tussen de paaltjes door, over het hekje heen en op het krukje. Het ging super!
Mijn vrouwtje en ik hebben zo samen de mensenpuppy geleerd over de voorzetsels door, tussendoor, overheen, en op. Ook de mensenpuppy werd aan het einde van de behandeling beloond. Dat doen ze met stickers.. Gek he?. Die kun je toch niet opeten, wat heb je er dan aan…
Zo nu hebben jullie een beetje een beeld van mijn werk! Maar meestal ben ik natuurlijk gewoon “hond”. Binnenkort meer over wat ik beleef op herfstachtige dagen, zoals afgelopen week. Zo gauw ik blaadjes op de grond zie, worden mijn baasjes een beetje tja… uh… druk :).
Vrijdag komt Brigitte voor het 4 weken bezoek, de controle of ik nog wel een beetje mijn best doe en mij gedraag. Daarom moest ik vandaag even naar de dierendokter om mij te laten wegen.
Nu is het altijd wel gezellig bij de dierendokter, dus ging ik in draf er naartoe. Aangekomen heb ik een poging ondernomen vals te spelen, door mijn voorpoten niet op de weegschaal te plaatsen of mijn kont net over de rand te laten hangen. De assistente vond mij wel een grappig monster. Uiteindelijk keurde ze 29.4 goed als meting. Ik ook, want ik moet onder de 30 proberen te blijven. Laat ik nu net vandaag een lekker groot bot tijdens de lunch gekregen hebben.
Daarna zijn we overgestoken naar de grote mensendokter. Mijn baas moest een prikje krijgen om niet ziek te gaan worden in de toekomst. Wel vreemd dat al die mensen buiten bleven staan in een rij. Ik wilde er omheen lopen en naar de ingang, maar mijn baas vond dat we achteraan moesten aansluiten. Langzaam kropen we steeds verder naar voren. Binnen was het feest, want ik ben er slechts één keer eerder geweest, maar toen heel kort. Alle assistentes wilde graag met mij knuffelen, maar dat stond de baas niet toe. Volgende keer, 1 december komen we weer, dan mag het, dus dames, nog even wachten.
Prik gezet, via de ontsnappingsroute naar buiten. Buiten aangekomen sloot ik maar weer netjes aan achter in de rij, maar nu mocht ik er wel voorbij lopen. Soms snap ik die baas echt niet. Onderweg kwamen we de baasjes en mensenpups van mijn vriendinnetje Peppa nog tegen. Die kinderen maken een lawaai voor 10, ook al zijn ze met5. Thuis een lekkere bak brokken naar binnen gewerkt en liggen chillen op mijn favoriete plekje.