Maand: mei 2022

Hij trekt zijn jas aan. Ik krijg mijn jas en stropdas om en we stappen samen de deur uit. Buiten pakt hij de beugel en stropdas goed vast en zegt dat ik mag gaan lopen. Ik draai keurig rechtsaf en na twee stappen, schrikken we ons allebei de blubbers. Mijn baas kreeg een hartverzakking. Ik dook ineen, plat op de grond. Bij gevaar moet je gaan liggen heb ik geleerd. Althans, op tv zie ik nog wel eens actiefilms waar iedereen zich laat vallen als er geschoten wordt. We stonden en lagen even een paar seconden verstijfd van de schrik. Een vogel zat in de tuin van de buurvrouw en die had ons even gemist. Net toen we voorbij liepen, begon hij kwaad te wapperen met zijn vleugels en vloog met een gekrijs weg.

Toen we van de schrik waren bijgekomen, stond ik weer op en sleurde ik mijn baas weer mee achter me aan naar het park. Nog geen 100 meter verder, ik was hem even vergeten, woont Duco. Best een toffe hond, maar hij heeft altijd een grote bek en blaft altijd naar me. Snap ik, want wie blaft er nou niet naar zo’n bekende hond als ik. We hadden net de vogel verwerkt en ineens dook Duco op achter een schuur vandaan. We hadden hem niet verwacht en schrokken opnieuw. Als we de hele weg naar het park telkens zo geconfronteerd worden met onverwachte vogels of honden, dan denk ik dat mijn baas niet levend aankomend in het park.

Aangekomen in het park, was er letterlijk geen hond te beleven. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn benen even flink te strekken, mijn neus overal in te steken, bloemetjes opgegeten en netjes het koekje halen als de baas floot. Ik heb opnieuw mijn belletje gesloopt, dus hij kan lastiger horen waar ik rond ren of sluip. Je denkt toch niet dat ik met zo’n bel te koop wil blijven lopen!

Mijn baas was wel een klein beetje van het padje af zo leek het. Als het hard waait kan hij niet goed horen. Wij noemen dat bananen in de oren, maar hij is dan zijn oriëntatie kwijt. Hij bleef niet recht lopen op het pad, alsof hij al gezopen had, maar het was nog niet eens 13.00 uur. Ik heb hem niets in zijn koffie zien doen, dus denk toch dat het door de wind kwam. Ik ben hem aan het eind van het pad dan maar ook gaan halen, heb m’n jas en stropdas weer aangedaan en heb hem maar weer veilig thuis gebracht. Nu met een dikke kluif lekker chillen en formule 1 kijken.

Het ging vandaag even iets anders dan gebruikelijk. Zowel op de heen als op de terugweg wilde ik ons plekje gaan bezetten in de bus, maar ……

Vanmorgen moest ik weer vroeg aan de bak. In m’n jas en stropdas naar kantoor. Ik sleep de baas achter mij aan naar het uitlaatveldje en de bushalte. Op dat moment komt net de bus aanrijden, dus even een pootje sneller gezet en we hebben hem gehaald. Mijn baas checkt in en geeft mij de opdracht ons plekje op te zoeken, recht achter de buschauffeur. Net als ik het bankje opgesprongen ben om mijn saltotruckje te doen, kom ik tot de ontdekking dat er al iemand bij het raam zit. Van schrik kruip ik maar bij die reiziger op schoot, maar dat vond de baas geen goed idee. Gelukkig stond de reiziger op en mochten we daar zitten, dus kon ik alsnog mijn trukendoos opentrekken.

Op kantoor zat de sfeer er goed in. De buurhond was er ook en op het moment dat hij uitbrak, over de gang heen rende en bij onze buren ging kijken, begon ik maar vast met blaffen. Meneer Leon moest zijn gesprek even in de wacht zetten, omdat hij niemand meer verstond geloof ik. De buurhond werd al snel teruggestuurd naar zijn eigen hok. Hij rende dus weer langs ons kantoor en aangezien alles van glas is, rende ik het kleine stukje langs het glas met hem mee, al blaffend en grommend. Ik bewaak mijn hut en roedel wel hoor. OK, de bezorger voor de lunch laat ik altijd heel, die heeft lekkers bij zich.

’s Middags stapten we op Utrecht in de bus en er was net iemand voor ons snel op ons plekje gekropen. Ik had het alleen weer te laat door, maar dit keer zal die reiziger er minder blij mee geweest zijn. Ik had een flinke regenbui op mijn kop gehad in Rotterdam en was nog aan het opdrogen. Gna gna gna. Die maakte zich ook snel uit de voeten, zodat wij er konden zitten. Onderweg was het wel erg spannend, aangezien er wel heel veel flitscontroles waren en een gedonder. Waarschijnlijk boze politiemeneren ofzo. Later begreep ik dat het onweer was. Gelukkig konden we in Wijk bij Duurstede snel tussen alle regendruppels door nog enigszins beperkt nat thuiskomen. Na een flinke handdoekbehandeling van mijn baas, ben ik lekker mijn mand ingekropen. Bah, ik vind de regen maar stom.

2 dagen buffelen was het. Normaal krijg ik nog wel eens een dagje rust, maar nu moesten we 2 keer achter elkaar naar Rotterdam. Ik draai daar mijn poot niet voor om, wetende dat ik komend weekend helemaal vrij ben en uit logeren ga!

Vrijdag gaat mijn baas met meneer Martien naar een bandje ergens in Zwolle. Dat is nog verder dan naar Joya, dus voor mij een brug te ver. Hij blijft er dan snurken in een hotel en gaat biertjes drinken, is het plan. Ik hoop voor hem dat hij dan wat minder aan het blaffen is. Sinds hij zijn puffer gebruikt en gestopt is met die snoepjes, hij vreet er ’s ochtends tegenwoordig steeds meer, gaat het volgens mij wel iets beter met hem. Ik win met blaffen altijd nog steeds en zeker ’s avonds of ’s nachts als de baas het voorraam vergeten is om op kier in plaats van kiepstand te zetten. Dan hoor en ruik ik natuurlijk alles. Soms spelen we dan samen voor inbraakalarm.

Maar donderdagavond gaat de baas eten bij zijn mama. Die kan heel goed koken. Daar woont mijn vriendje Bincky en ik mag daar wellicht tot zondag blijven. Misschien haalt de baas me wat eerder op, als ik met hem mee mag naar de kroeg zaterdagavond, maar dat hangt er helemaal vanaf hoe hij zich na vrijdag voelt. Hij zal wel weer met een nieuw huisdier thuiskomen, een kater, zo eentje die ik niet kan vinden en opeten. Ik hoorde zojuist dat Bincky zijn vriend Hunter ook van de partij is, dus we zullen de boel waarschijnlijk gaan afbreken. Helemaal feest is het, omdat er voor de deur een toast festival is. Veel mensen om naar te blaffen denk ik.

De baas heeft me ook vertelt dat we over 2 a 3 maanden naar meneer Hans en mevrouw Tineke gaan in Mondvoort. Zij hebben mij opgevoegd …. Nouja, gevoed in ieder geval en dat ik soms geen bananen in mijn oren heb, is een voordeeltje voor de baas. We gaan ook kijken of we de agenda’s met mevrouw Marijke, een trouwe fan en volgster van me, kunnen langsgaan. Die woont er tenslotte naast. Voor nu is het voor mij al bijna weekend, dus maak er een leuk weekend van allemaal en #proost op Ajax! Ik heb hard geblaft en die schaal, die wil ik wel als waterbak voor in de tuin.

Afgelopen week lagen mijn baas en ik “de slechtste chauffeur van Nederland” te kijken. Ik weet zeker dat als zij in mijn omgeving komen, ik binnen op de bank blijf liggen. Levens gevaarlijk die coureurs in dat tv programma.

Die snelle man, Tim of Tom, ik kan ze niet uit elkaar houden, gaf de suggestie om verder vooruit te kijken en te anticiperen op wat er op je afkomt. Ik doe dat natuurlijk als blindengeleidehond ook, net even verder kijken dan dat mijn neus lang is, anders stoot mijn baas zijn lange neus wellicht nog ergens tegenaan. Maar goed, ik ga het nog beter toepassen in mijn werk, dacht ik. Ik nam dit blijkbaar iets te letterlijk aldus mijn baas.

We hebben hier een Zandweg, waar ging zand op ligt, maar dat is de aanvliegroute naar het centrum van de stad waar wij wonen. Vaak staan er werkbusjes op de stoep. In plaats van enkele meters voor het busje te stoppen, zie ik die bus natuurlijk al van ver op mij afkomen, of kom ik op zo’n busje af? Ik ging maar vast 100 meter van tevoren de stoep af en op het fietspad lopen. En als er dan ook nog een tegenligger op de fiets aan kwam, dan gingen we nog maar verder naar rechts, maar dat vond de baas minder fijn. Dat was namelijk de autoweg en daar loopt hij liever niet, schijnbaar.

Nu mijn baas snapt wat ik doe, dwingt hij me steeds meer om op de stoep te blijven lopen, tot ik echt niet meer kan en zo’n busje wel moet ontwijken. Ik stribbel dan flink tegen, want van Tim en Tom heb ik geleerd dat ik verder vooruit moet kijken. Ik snap het niet meer. Volgende keer ga ik wel aan de andere kant van de weg lopen.