Mijn baas is soms een beetje van het padje af

Hij trekt zijn jas aan. Ik krijg mijn jas en stropdas om en we stappen samen de deur uit. Buiten pakt hij de beugel en stropdas goed vast en zegt dat ik mag gaan lopen. Ik draai keurig rechtsaf en na twee stappen, schrikken we ons allebei de blubbers. Mijn baas kreeg een hartverzakking. Ik dook ineen, plat op de grond. Bij gevaar moet je gaan liggen heb ik geleerd. Althans, op tv zie ik nog wel eens actiefilms waar iedereen zich laat vallen als er geschoten wordt. We stonden en lagen even een paar seconden verstijfd van de schrik. Een vogel zat in de tuin van de buurvrouw en die had ons even gemist. Net toen we voorbij liepen, begon hij kwaad te wapperen met zijn vleugels en vloog met een gekrijs weg.

Toen we van de schrik waren bijgekomen, stond ik weer op en sleurde ik mijn baas weer mee achter me aan naar het park. Nog geen 100 meter verder, ik was hem even vergeten, woont Duco. Best een toffe hond, maar hij heeft altijd een grote bek en blaft altijd naar me. Snap ik, want wie blaft er nou niet naar zo’n bekende hond als ik. We hadden net de vogel verwerkt en ineens dook Duco op achter een schuur vandaan. We hadden hem niet verwacht en schrokken opnieuw. Als we de hele weg naar het park telkens zo geconfronteerd worden met onverwachte vogels of honden, dan denk ik dat mijn baas niet levend aankomend in het park.

Aangekomen in het park, was er letterlijk geen hond te beleven. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn benen even flink te strekken, mijn neus overal in te steken, bloemetjes opgegeten en netjes het koekje halen als de baas floot. Ik heb opnieuw mijn belletje gesloopt, dus hij kan lastiger horen waar ik rond ren of sluip. Je denkt toch niet dat ik met zo’n bel te koop wil blijven lopen!

Mijn baas was wel een klein beetje van het padje af zo leek het. Als het hard waait kan hij niet goed horen. Wij noemen dat bananen in de oren, maar hij is dan zijn oriëntatie kwijt. Hij bleef niet recht lopen op het pad, alsof hij al gezopen had, maar het was nog niet eens 13.00 uur. Ik heb hem niets in zijn koffie zien doen, dus denk toch dat het door de wind kwam. Ik ben hem aan het eind van het pad dan maar ook gaan halen, heb m’n jas en stropdas weer aangedaan en heb hem maar weer veilig thuis gebracht. Nu met een dikke kluif lekker chillen en formule 1 kijken.