De deurbel gaat. Ik ren naar mijn mand en probeer me nog onder het kussen te verstoppen. De baas opent de voordeur en daar is ze, de keuringsdienst, mijn eigen professor.
Het was het enthousiasme van het weerzien wat mij verraden. Ik kon me gewoon niet verstoppen. Ik heb meteen even laten zien, dat ik keurig in de mand kan blijven zitten als de baas dat van mij vraagt. Sinds kort trainen we daarop, zodat ik niet iedereen die binnenkomt omver loop. Toen ik het “vrij” commando kreeg, heb ik Brigitte eerst even gedag geknuffeld, maar meteen begon ze al.
Varken, vetklep, dik monster, ik kreeg vanalles naar mijn hoofd geslingerd. En wat denk je dat ze vervolgens doet? Ze geeft mijn baas echte Brabantse worstenbroodjes. Ik dacht nog, die heeft het tegen de baas. Hij was er maar wat blij mee en heeft er een paar als lunch genomen. Ik mocht niets, ik zit nog steeds op water en brood of liever gezegd, minimale brokken, bonen en water. Maar goed, ze vond me inderdaad wat aan de moddervette kant, dus die kilo’s gaan we maar de komende weken ervan af lopen, rennen en zwemmen.
Uiteraard moesten we ook even een stukje lopen. Ik heb wederom mijn beste beentje voor gezet en werkte keurig. Nog bedankt aan de buschauffeur die zo aardig met zijn lichten begon te seinen, dat we mochten oversteken. Alsof me baas dat kan zien! Oversteken bij de oversteekplaats kon even niet, want er stond een groot hek. Dat was dan ook meteen een trainingsopdracht, want als ik op 100 meter al een obstakel zie, dan begin ik op 99 meter al te pruttelen en naar een oplossing te zoeken of ik ga gewoon dom doen. We hebben er nu op geoefend dat ik eerst naar het obstakel moet lopen en dan pas moet gaan protesteren. Beetje vreemd, maar we gaan zien of dit nou echt is wat de baas wil.
Na de poten en benen te hebben gestrekt, moesten we nog even de puntenlijst doorlopen. Alles was uitstekend of goed, dus ik kreeg een dikke duim. Ik heb het weer top gedaan en ben dan ook weer geslaagd voor de jaarlijkse keuring. We zijn daarna nog even gaan tukken op de bank. Gisterenavond hebben we nog tot laat op het terras gehangen, dus keken we allebei een beetje dwaas uit onze ogen vanmorgen.
Nou is het wachten op de post meneer met de pakketjes. Filters voor de waterbak van de baas, zodat die straks weer in de tobbe kan en iets voor mij, maar wat? Dat is volgens de baas een verrassing.