Donderdagmiddag om 17.00 uur klopte de vakantie aan de deur. De baas is even een week vrij, want zijn sinterklaascadeautje zou nog komen.
Na het eten zijn we gezellig naar meneer Wilfred en mevrouw Melissa geweest. Daar heeft de baas een sappie gedaan terwijl ik netjes in tuig tussen de bar en zijn barkruk lag. Ik vond het maar stom dat ik mijn jas moest aanhouden, die mag normaal af. Maar al snel begreep ik waarom, er kwamen steeds meer bekenden. Ik word dan snel enthousiast, want ik ben het blije ei, maar als ze dan zien dat ik mijn jas nog aan heb, negeren ze me nog een beetje en kan de baas mij nog onder controle houden, al is het met moeite.
We gingen in een kamertje zitten waar ik nog nooit eerder geweest was. Hier mocht mijn jas uit, maar ik moest wel blijven liggen. Dat was best moeilijk, want door die deur vlakbij rook ik alle lekkere luchtjes uit de keuken. Na hun praatsessie van 2,5 uur vond ik het wel genoeg geweest en gaf ik aan weer naar de bar te willen. We hebben daar nog even wat gedronken. Meneer Wilfred moest zo nodig met iedereen knuffelen, maar niet met mij. Gelukkig was mevrouw Melissa er nog, die is gek op mij en ik op haar, dus dikke pret. Thuisgekomen hebben we de pootjes op de bank gestrekt.
Vrijdag moesten we even langs mevrouw Miranda. De baas noemde het de diabetisdate. Aangezien er hier overal aan de weg gewerkt wordt, pakten we mooi de bus. Die bestuurster was wel een beetje gek hoor. Ze keek heel lief naar me en ik wilde haar wel een knuffel geven. Zegt ze aan het eind van de rit “ik kwispel van blijdschap”. Maar ze heeft toch geen staart op haar kont? Ik snapte er niets van. Bij Miranda aangekomen bleken, ondanks de vele suikers die de baas met sinterklaas gegeten heeft, de cijfers er goed en stabiel uit te zien. Thuisgekomen heb ik mijn plekje op de bank opgezocht en is de baas op zijn werkkamer begonnen met een verbouwing, want zijn sinterklaascadeautje zou vandaag komen.
Ik herkende de als PostNL verkleedde zwarte piet echt niet, hij leek verdacht veel op die meneer die altijd pakjes komt brengen. We gingen net wandelen, maar de baas hoorde de piepende remmen van zijn bus, dus keerde we snel om. We hebben daarna nog wel een stuk gelopen hoor, geen zorgen. De baas moest wel meteen zijn sinterklaascadeautje uitpakken. Een ding met heel veel knopjes. Ik hoorde hem goedkeurend sinterklaas bedanken. Die baas is zo slim, hij snapte bijna alle knopjes, maar toch belde hij even met meneer Niels voor de detailuitleg. Daar had hij vroeger mee samengewerkt of zo.
Aan het eind van de middag hebben we nog even bij meneer Harry en mevrouw Addy geknuffeld. De mannen dronken een biertje en ik zat verliefd te kijken naar het knuffeltje wat mevrouw Addy aan het haken was. Ik hoopte zo dat het voor mij zou zijn, maar ik blijk die knuffels telkens te slopen, dus mag ik ze niet meer.
’s Avonds kwam meneer Erwin nog een pilsje drinken, hebben we nog naar het voetbal geluisterd, hebben we de masked singer gekeken en zaterdag hebben we enorm lang uitgeslapen. Ik heb de baas nauwelijks gezien. Hij was in zijn kantoor bezig of lag in bad. Gek genoeg kwam ineens het gordijn inclusief de rails naar beneden vallen. Ik schrok me een hoedje, want dit keer had ik het echt niet gedaan. Baas gaat straks als meneer Douwe komt maar eens kijken of ze hem weer kunnen ophangen. Voor nu ga ik met alle vier de poten gestrekt op de bank een aflevering van Lasie kijken. Het begin van onze vakantie
