Vanuit mijn ooghoek dacht ik al iets gespot te hebben, maar ik wist het niet zeker, tot dat ……
Het is maandag, einde van de werkdag voor mijn baas. Hij pakt zijn laptop in, we trekken onze jas aan en via de wc/groen strook langs het pand lopen we naar Rotterdam CS. We gaan de poortjes door en toen dacht ik in de verte al een collega gespot te hebben, maar ik wist het niet zeker, dus deed ik normaal, zocht de lift en bovengekomen moesten we wachten op de vertraagde trein richting Utrecht. Ik ga keurig liggen en kijk een beetje in het rond en dan ineens, gaat de liftdeur open en ja hoor, daar is mijn collega! Uiteraard doe ik als blij ei mijn ding, ga staan, kwispel heel hard en probeer er op af te gaan, maar dan zegt de baas dat dit niet mag.
De trein rolt het station binnen. Ik blijf toch maar steeds even omkijken. Wat denk je? Staat die collega ineens recht achter me, aan mijn kont te snuffelen. Ik dacht, ik draai mij even om, dan kunnen we elkaars neusjes besnuffelen, maar daar was de baas het niet mee eens. Ik moest van hem opletten, want we moesten instappen. In de trein ging de hond de andere kant uit. Ik zoek een plekje en ga lekker tukken gedurende de reis naar Utrecht.
In Utrecht stappen we uit en zoek ik de lift, maar ik deed dat met een kleine omweg, want wat denk je dat ik zag? Dezelfde collega in de lift, maar nu stond ik achter hem. Nou kon ik aan zijn kont snuffelen. Bovengekomen werd het tijd om afscheid te nemen, maar wat denk je? Gaat die collega dezelfde kant op als wij gaan. Ik wandelde vrolijk achter hun aan en wat denk je? Gaat hij ook nog eens dezelfde lift als wij in naar de bussen. Daar kwam ik er achter dat het F is, de hond van Jos S uit Zeist. Nee het zijn geen criminelen, mijn baas kent die meneer wel. Uit privacy overwegingen schrijven we niet hun volledige namen uit. In de lift hebben we emotioneel afscheid genomen. Hij ging links en wij rechts. Hier scheiden onze wegen, maar wellicht tot een volgende keer.
In de bus heb ik nog maar even bijgeslapen.
