Soms zijn er van die kleine 2 potige mensjes die het altijd beter weten dan hun mama. Vanmorgen ook weer zo’n situatie waarbij mijn baas zich moest inhouden van het lachen en ik vrolijk bleef kwispelen.
We lopen op ons gemak door de wijk richting het park. Ik kijk een beetje in het rond en zie ineens een mama met die kleine hummel aankomen lopen. Het ukkie roept “kijk mama, hond hond”. Ik als blij ei begin nog harder te kwispelen, want ik weet dat hij mij cool vindt. Als ze bijna bij ons zijn vraag zijn mama: “Weet je wat voor hond dat is?”. Ik ben benieuwd of dat ukkie het weet dat ik blindengeleidehond ben. “Een Labrador retriever” zegt het ukkie. Mijn baas gaf hem 10 punten!
Vervolgens vraagt de mama: “Weet je wat een blindengeleidehond allemaal kan”? Waarop het ukkie antwoord: “Blaffen en rennen.”. Het kind kreeg weer 10 punten van de baas. Die moeder wist niet goed meer wat ze moest terwijl ik maar bleef kwispelen.
We bleven even staan en de baas vroeg of het ukkie mij even wilde aaien. Dat vond ik natuurlijk prima, want ik krijg maar wat graag knuffels. Het ukkie kwam voorzichtig naar mij toe. Ik heb hem meteen even laten zien wat wij blindengeleidehonden nog meer kunnen en heb hem een flinke lebber over zijn gezicht gegeven. Nu was het de mama die moest lachen, maar die kwam er ook niet onderuit. Toen zij mij wilde aaien, heb ik even laten zien hoe goed wij blindengeleidehonden kunnen springen. In de lucht gaf ik ook haar een kusje. Toen zijn we verder gelopen, het park in en heb ik lekker in alle rust een dikke vette drol zitten draaien, want dat kunnen wij blindengeleidehonden ook!