Ik voelde mij denk ik een beetje hoe politiehond Bumper zich moet voelen als hij zijn zware vest aan moet vanwege gevaar. Nu was het hier geen gevaar, maar was het pure noodzaak. Ik had weer eens iets gesloopt.
Vrijdag zo na de lunch wandelen de baas en ik naar het uitlaatveldje. Na wat buikhuiden vond ik het welletjes en zouden we terug gaan lopen. De baas pakt de beugel op en ik nam vast het voortouw. Ik liep wat te snel weg en trok de baas achter me aan, maar ineens hoor ik knak. Is de beugel uit het harnas geschoten, dacht ik. Even stoppen, baas bukt om de beugel er weer in te klikken, maar nee hoor. Het was gedaan. De beugel is afgebroken. Snel aan de lijn naar huis gelopen en de universiteit gebeld voor een nieuwe.
’s Avonds zouden we naar het park gaan. Ik zag mijn afgebroken beugel al bij de deur staan en dacht, dat gaat hem niet worden, maar wat denk je? De baas pakt uit de kast een zwaar vest. Het leek wel een kogelwerend vest, een gevechtstenue. In plaats van een stoffen tuigje, was dit super dik stug leer en in plaats van een ligt gewicht beugel, leek het wel een staalconstructie. Ik was dit natuurlijk niet gewend. Hij zat als gegoten, maar het voelde wel even zwaar op de rug zo’n zwaar vest. Het bleek het vest van Uday te zijn, mijn voorganger. Ik liep er uiteraard zo mee weg alsof ik niet anders gewend was.
Gelukkig hebben ze van de universiteit al een nieuwe beugel opgestuurd. De post meneer komt hem vandaag al brengen, dus hopelijk was alleen vanmorgen vroeg bij het uitlaten dat zware vest nog nodig. Ik kijk nu al uit naar mijn nieuwe beugel, want dan kan ik vanavond naar het park. En vanavond komt vriend Sky weer spelen, dus dat gaat leuk worden.
Één reactie op “Zware vest aan”
Wat blijft het toch leuk om zo regelmatig vanuit Oban, de belevenissen van hem en zijn baas te kunnen lezen.
Ik moet dan ook altijd denken aan zijn zus Olive. Die had als pup dezelfde streken die Oban nog heeft. En zo wij met enige regelmaat horen nog steeds bij haar huidige baasje.
Ga zo door Oban.
Groeten,
Hans