Vandaag had ik niet zo mijn dagje. Alles zat me een beetje tegen, maar aan het eind van de dag, had de baas toch leuk nieuws!
Opstaan? Moet dat nou echt vandaag? Eten? Weet je hoeveel inspanning dat kost? OK, ik geef me gewonnen, voor voer ben ik altijd wel te paaien. Jas en stropdas aan en hoppa, naar Rotterdam. In de bus allereerst iemand op mijn plek die ik moest wegjagen. Dan op Utrecht een achterste treinstel waar ik niet in mocht stappen, maar hoe weet ik nou wat het voorste en het achterste is? Met kontjes snap ik dat nog wel. Gelukkig zag ik de conducteur, liep ik daar maar op af en hij wees me bij welke deur we er in mochten. Trein natuurlijk al helemaal vol, maar gelukkig nog één plekje. Wil ik lekker even gestrekt op mijn zij gaan liggen, mag dat niet van de baas. Ik schijn dan in de weg te liggen.
In Rotterdam aangekomen kreeg ik ruzie met zo’n deurtje. Dat ding begon te piepen en te loeien. De deur aanwijzen naar het pand? Nee hoor, ik wil graag even naar het gras, maar ik had thuis alles al gedaan, dus ik kreeg geen ruimte meer van de baas. Nou, dan niet hoor, dan wijs ik je ook lekker niet waar de trap is. Oh, je weet waar hij zit. Dat is even jammer. De rest van de dag op mijn hertenbotje liggen kluiven en de collega’s lastig gevallen. Zelfs nog het zakje van de lunch van gisteren kunnen scoren, maar meneer Mark gaf mij weer op mijn donder. ’s Middags expres heel lang gedaan voor ik lekker ging zitten kakken. Gevolg is dat we de trein net niet gehaald hebben. Kon ik voor straf weer Apel oefeningen gaan doen op het station. één voordeel, koekjes scoren. Baas was wel wat chagrijnig op me.
Thuisgekomen kreeg ik niet eens de kans om een bot te krijgen, ik moest meteen mee naar de buren. Daar moesten we een pakketje ophalen. Baas moest er zo nodig koffie drinken, slap ouwe hoeren en na ik netjes dag geknuffeld had, snel naar huis. Terwijl ik aan mijn bot aan het knagen was belde ineens mevrouw Mieke op. Daar heb ik heel vroeger mogen wonen samen met mijn zussen en mama. En wat denk je? Mama Tika en mijn zus Otley maken het helemaal prima als moederhondjes. Ze hebben samen al 4 nestjes gehad. En wat denk je nog meer? Krijgt de baas later nog een appje van mevrouw Anne, in opdracht van Saar, het baasje van mijn zusje Olive. Die is afgestudeerd als buddyhond. Met haar gaat het ook goed en zij hebben weer contact met de baasjes van Ona. Is de cirkel bijna rond zeg. Ik zal de baas maar vast gaan aansporen om een feestje te organiseren! Nu moet ik gaan slapen van hem.