Het is toch echt hondenweer hoor. Koud, nat en dan ligt er ook nog allemaal wit poeder op de grond, wat ik natuurlijk heerlijk vind om op te snuiven. Ik ben wat actiever volgens mijn baas.
Vanmiddag ging de baas mij uitlaten en zag ik een vriendje. Ik wilde in mijn enthousiastme er op af om te gaan spelen, maar was even vergeten, dat de baas mij nog vast had. Ik hoor een zware plof, kijk achter me en knipper even met mijn ogen. Wil de baas nu hier ter plekke met mij spelen? Meestal als wij gaan spelen of knuffelen, dan komt hij bij mij op de grond zitten en nu ging hij zo maar buiten in dat witte poeder zitten op zijn dikke gat. Ik snapte er niets van, keek nog even naar mijn vriendje en gezien het gemopper van de baas, besloot ik maar niet naar mijn vriendje te gaan en mijn baas een knuffel te geven. Hij vond mij maar een flapdrol.
Ik ben er ook achter gekomen dat ik kan toveren. Als ik plas over het witte poeder, verdwijnt het als sneeuw voor de zon. Goed he! Hopelijk ligt er komend weekend ook nog van dat witte poeder. Dan komt mijn vriendinnetje Joya weer eens een keertje bij me op visite. De vorige keer heeft mijn baas de afspraak moeten doorschuiven, aangezien hij toen in mijn labjesmand lag. Hopelijk kunnen we dan in het park bij ons in de omgeving even lekker met dat witte poeder spelen.