Afgelopen zaterdag was er weer eens zo’n bange poeperd mensenpup in het hok. Kwam ik in de buurt, dan was het jengel jengel. En ik ben zo lief, waarom begrijpen die minipups dat nog niet?
OK OK, ik snap dat ik als geboren blij ei behoorlijk imponerend kan overkomen. We stonden tenslotte op snuithoogte tegenover elkaar. Mijn baas zette hem zelfs op zijn arm, zodat ik hem niet meteen zou opeten. Ik ben dus eerst maar zijn baasjes gedag gaan zeggen. Die had ik nog nooit ontmoet. De baas vertelde mij dat deze mensen wonen in dat huis waar we mega ver naartoe moeten lopen als we bij hun op visite willen. We hebben die route juist geoefend tijdens de training, maar sindsdien hebben we elkaar niet gezien.
Ze hadden hem al snel geleerd dat hij “weg” moest zeggen en zo braaf als dat ik ben, luisterde ik daar wel naar. OK, pas na 30 keer, maar dat is bijzaak. Ik weet dat die kleine mensenpups uiteindelijk toch wel relaxt worden en mij lief gaan vinden. En zoals ik het dacht, ging het ook. Aan het eind van de visite waren we dikke vriendjes en de volgende ochtend vroeg hij zelfs naar me bij het ontbijt. Hopelijk gaan we binnenkort een keer bij hun langs, dan kunnen we die route weer eens lopen. Dat is goed voor baas en hond.