Even de weg kwijt

Ik kan er bijna de klok op gelijk zetten, papa en mama komen eigenlijk altijd op donderdagochtend de boodschappen voor de baas bezorgen. Ze slurpen dan een bakkie koffie, kanen er wat lekkers bij en ik? Ik krijg altijd wel iets lekkers uit eigen doos.

Zodra ik de telefoon van de baas op donderdag hoor overgaan, kom ik mijn mand uit en laat ik luidruchtig weten dat ik al weet dat ze er aankomen. Ik bedoel, ja ik wil wat lekkers dus schiet eens op! Vaak mag ik als ze de auto geparkeerd hebben ze tegemoet lopen. Vandaag ging het net even iets anders en nu snapte ik het even niet meer.

De telefoon ging, de baas nam op en ik hoorde hem praten. Ik maakte mijn jankende wolf geluid en strekte vast mijn pootjes. Ik moest tenslotte uit een diepe slaap van de bank af komen. Maar toen bleef het stil. De baas bleef boven. Hij riep zelfs dat ik mijn snavel moest houden. Maar waar blijven papa en mama dan? Dit klopt niet. Dit is niet zoals het zou moeten gaan. Ik ben nu helemaal de weg kwijt!

Gelukkig…. De telefoon ging opnieuw en nu kwam de baas wel naar beneden. Mama kon iets niet vinden en wilde even van hem weten wat hij anders zou willen. Lief van haar, maar daardoor was ik wel even uit mijn doen. Ik heb zachtjes liggen piepen tot ze daadwerkelijk er waren en yes, ik heb mijn koekje gekregen. Daar ging het mij tenslotte gewoon om.