Hok keuring
Zaterdag was een spannende dag. Ik mocht mee naar Joya om haar hok te gaan bekijken. Dat hok is wat groter geworden. Ik was er even verdwaald.
Keurig op tijd reed rond 12.00 uur de taxi voor. Of ik achterin op de grond kon liggen tussen de bank en de voorstoel. Daar had ik niet zoveel zijn in, dus koos ik het ruime sop en ben ik heerlijk helemaal achterin gaan liggen. Het was een rolstoelbus, dus voldoende ruimte voor mij om lekker te liggen. Via Zeewolde naar ’t Harde en daar aangekomen, dacht ik even dat we bij het verkeerde huis stonden.
Ik sprong uit de bus, draaide mij om richting het huis. Ik zag mijn vriendin Joya en haar baas, maar er was iets geks met dat huis. De trap bij de voordeur was weg, alles leek veel groter en ineens was er een garage. Ik snapte er niets van, maar rende vrolijk met Joya achter onze baasjes aan het huis in. Via de garage naar de oude bijkeuken, wat nu geen bijkeuken meer was naar de woonkamer. Allemaal grote ramen en schuifdeuren. De hal was helemaal anders met een nieuw trap. De keuken herkende ik niet meer terug, maar nu is het voor ons hondjes nog makkelijker om rond te lopen in de keuken, want we kunnen om het hele kookeiland heen. Door de keuken kwamen we uit in een nieuwe kamer, het kantoor van Joya’s baasje. Nog een deur door en ineens stonden we in een wachtkamer. Ik heb niet gewacht, maar ben meteen de volgende kamer ingegaan en dat is de tuinkamer. Allemaal glas en schuifdeuren met uitzicht op het grote park. Wij mochten meteen naar buiten, lekker spelen in de tuin. Binnen 5 minuten waren ze mij al kwijt, want ik was even op verkenningstocht gegaan om te kijken of ik nog meer nieuwe plekjes kon ontdekken. Ik bleek langs het huis te kunnen om zo bij de voorkant te komen. Daar heb ik even rondgekeken, maar ze hebben er niet voor niets zoveel camera’s. Ik was al snel gevonden en de puppy’s hebben mij weer naar het park gebracht.
Terwijl de bazin appeltaart stond te bakken, wij keken keurend toe, lagen de baasjes met drankjes in de waterbak. Toen ze er uit kwamen, ging de baas zich achter een andere deur aankleden en toen ben ik door het huis gaan zoeken of ik hem nu in een andere kamer kon vinden. Ik heb echt een navigatie nodig, want ik kan erg verdwalen in dit huis. Meneer Jurrian had 2 buffels om op te eten en dat lusten wij honden wel, maar we kregen er niets van.
De baasjes mopperden zelfs een beetje toen ze er achter kwamen dat hun puppy’s steeds meer begonnen te eten. Nu bleef er minder voor de baasjes over.
’s Avonds gingen we weer met de taxi naar huis. De mensen die achterin zaten hebben tot Ermelo met de baas zitten kletsen. Zij moesten er ergens uit waar de baas 23 jaar geleden ook vaak geweest was. Thuis aangekomen stond onze logee mij op te wachten. Mevrouw Agnes begrote mij vanuit de deuropening. Ik vond dat vreemd, want zo zijn we nog nooit thuis begroet. Ik heb even mijn tandjes laten zien en mijn grom laten horen, maar toen ik door had dat zij het was, ben ik snel naar binnen gegaan. Binnen zat meneer Ronald aan de tafel. Die kon zijn muil weer eens niet houden en verklapte wie het tv-programma Wie is de mol gewonnen had. Ondanks dat we nu wisten dat onze mol niet de mol was, maar de winnaar, hebben we ’s nachts nog even de finale gekeken. De baas is er bij in slaap gevallen op de bank een ik ben zo lief geweest en heb hem de hele nacht warm gehouden door lekker tegen hem aan te kruipen.
Vanmorgen was de laatste dag dat meneer Ronald en mevrouw Agnes er waren. De baasjes van Teun (ook een labrador) kwamen hun ophalen en brachten ze naar het vliegveld. Wij hadden weer even rust en hebben nog even wat op de bank liggen slapen. Vanavond gaan we er vroeg in, morgen moet er weer gewerkt worden.