Auteur: Joya

Vorige week zaterdag was er een feestjes bij ons thuis. Mijn vrouwtje en mensenpuppy, zijn een jaartje ouder geworden. Ze vonden het weer eens tijd voor een party.

’s Ochtends ging mijn vrouwtje naar de winkel om de versnaperingen en borrels voor het feestje te halen. Uiteraard kwam ze weer eens aan de late kant thuis, ze blaft in de supermarkt soms te lang bij, met haar soortgenoten…

Ondertussen had mijn baas de tuin gereedgemaakt voor een feestje. De barbecue, slingers, statafels, partytent, alles stond al klaar toen mijn vrouwtje terugkwam van de winkel.

De eerste visite druppelde binnen. Ik zat geduldig te wachten, maar mijn beste vriend Oban kwam steeds niet. De cadeautjes en borrels werden uitgedeeld, waar bleef mijn vriend nou?

Broem, vroem BAM!

Mijn vrouwtje kreeg een telefoontje en was opeens op haar eigen feestje verdwenen. Er was iets met het vervoersmiddel van Oban. Alles was gereserveerd, maar kennelijk was het vervoersmiddel kwijt, te laat, kapot of vergeten? Het was voor mij een raadsel.

Oban moest daarom met een heel langgerekt geel-blauw vervoersmiddel naar het feestje komen. Alleen er was één probleem, mijn vrouwtje moest naar dat ding toe, terwijl normaal dat ding voor ons huis stopt. Tja, ik was wel even het spoor bijster, toen mijn vrouwtje met Oban en zijn baas aankwam :). Dat gebeurt namelijk nooit!

Na een enthousiaste begroeting vertelde Oban mij, dat hij mijn vrouwtje herkende aan het geluid van een afslaande motor. (Iets met gehaast de auto uitschakelen in een verkeerde versnelling). Verder pastte de meegenomen bagage niet in de kofferbak en moest hij opgevouwen in de auto zitten. Door de reis was Obans Hondenbiertje ook nog gesneuveld. Wat een pech had hij!

Desalniettemin was Oban blij dat hij toch naar het feestje kon komen en mijn vrouwtje was op haar beurt blij met de prachtige fles wijn!

Hap Slok Weg

Nadat iedereen een borrel kreeg en gezellig aan het kletsen was, stak mijn baasje de bbq aan. Heerlijke broodjes met Pulled Chicken en Kip-saté stokjes werden uitgedeeld. Ook salades en stokbrood ontbraken niet, we werden overal in voorzien.

Mijn vriend liep slinks tussen de visite door en af en toe hoorde ik gehap en “foei, nee!” Mijn vriend probeerde elke keer eten te bietsen of stiekem weg te pakken. Tja, hij heeft net als ik Labrador bloed en eten is nou eenmaal heel belangrijk voor ons. Mijn vriend kreeg zelfs een standje en moest aan de lijn bij zijn baas blijven.

En ik? Ik gedroeg me heel braaf. Ik heb alle mensenpuppy’s vermaakt door met ze te spelen. Tikkertje, pak mijn speeltje dan als je kan, lummelen en voetballen. De hele dag was ik blij en in beweging. Er was elke keer wel iemand die met mij wilde spelen. Als ik even lief keek, dan konden ze het ook niet laten.

Chillen In Het Bubbelbad

Nadat de visite weg was, doken mijn baasjes, mijn mensenpuppy’s en Ruud in een bak met water. De mensenpuppy’s wilden hun discolampen nog graag in het donker testen, dus dat hebben we maar gedaan. Onder het genot van een borreltje en zeer slechte meezingers…

Baas Ruud was welgeteld nog geen twee seconden uit het bubbelbad en werd alweer opgeroepen door zijn vervoersmiddel. Was de heenweg het vervoersmiddel veel te laat, was de terugweg het vervoersmiddel veel te vroeg… Deze dag konden Oban en ik er even geen poot op trekken.

The Day After; De Kater Komt Later?

De volgende dag was ik zo moe van het spelen, dat ik moeite had om van mijn kussen af te komen. Ik heb het de hele dag rustig aangedaan en veel geslapen. Nadat ik goed uitgerust was, heb ik mijn resterende Hondenbiertje (Snuffelbier) van Oban nog opgedronken en dook ik wederom lekker mijn kussen op.

Toen ik na het biertje genoeg had bijgeslapen, kwam geheel onverwachts een kater langs. Ik heb het niet zo op katers, dus ik zette een sprint en blafte hem, zo luid als ik kon, mijn erf af.

Met een luid geblaas en gemiauw, verliet hij mijn park en bleef de kater, the day after, gelukkig bij mij weg. Daarna heb ik de hele avond tevreden en ongestoord verder kunnen slapen. Wat heb ik een leuk en gezellig feest gehad!

Zo te lezen moet Oban op dieet. Schijnbaar is hij volgens de universiteit te dik, maar de dierendokter zegt dat het wel mee valt. Oké, ik heb hem natuurlijk onlangs nog gezien, maar misschien hij is gewoon volslank :).

De afgelopen weken heb ik meerdere dingen gedaan. Zo heb ik nog een mensenpuppy geleerd hoe je de leiding moet nemen en hoe je lichamelijke kracht en weerbaarheid kunt uitstralen. Om dit te oefenen hebben we buiten samen een parcours gelopen.

Spelen en puzzelen

Daarnaast besloot ik om mijn eigen mensen puppy’s te helpen met hun 1000 stukjes puzzel. Toen zij weg waren en ik even alleen was, besloot ik de gesorteerde randjes op te eten om ze de volgende dat in de juiste volgorde neer te leggen. Mijn baasjes vonden dit niet zo leuk! Mijn drol zat overigens wel stevig in elkaar gepuzzeld.

Inmiddels is de woestijn om ons huis veranderd in een mooi groen grasveld en kunnen we weer lekker spelen in het gras. Elke dag komt mijn vriendin Lotje wel even langs om samen te racen. Nu er geen hek meer voor mijn park langs loopt, ga ik af en toe even buurten bij andere soortgenoten.

Zo heb ik bij de buurmanfamilie nog even een hap uit hun konijnenvoer bak genomen, zonder dat iemand het zag. Mijn vrouwtje kwam daar pas de volgende dag achter, omdat mijn drol met pitjes aan elkaar zat. Tja ik weet ook niet wat er met mijn eetgewoonte aan de hand is. Oban krijgt misschien te veel, maar volgens mij krijg ik gewoon te weinig… Maargoed meestal ben ik gehoorzaam en blijf ik netjes op het erf. Goed van mij hè?

De laatste tijd heb ik meer geluk. Met het mooie weer mag ik vaker samen met mijn baas lekker los door het bos heen wandelen. Mijn vrouwtje had aangeven uit te kijken voor modderplassen, omdat het af en toe iets heeft geregend.

Toen mijn baas en ik thuiskwamen, keek mijn baas niet zo blij. Ook in de meest ondiepe modderplas, moet ik gewoon in. Dus moest ik buiten opdrogen en kamde mijn vrouwtje mijn vacht weer helemaal schoon, voordat ik naar binnen mocht. Herkennen jullie dat ook lieve Snuitboek vrienden? Een lekker modderbad is goed voor onze vacht, vinden jullie niet?

Afgelopen zaterdag was het weer zo ver. Een feestje met mijn vriend stond gepland. Eerder op de dag had ik app-contact met Oban om te overleggen hoe we omgingen met het miezerige weer. Mijn vrouwtje is namelijk erg gesteld op een schone omgeving. Gelukkig keek mijn vrouwtje blij toen ik vroeg of we in ons park konden spelen. Ik gaf Oban de tip om gewoon een korte broek aan te trekken, omdat het warm genoeg was en de deuren naar het park open konden blijven staan…

Mijn familie was nog druk aan het opruimen en stofzuigen, toen de bel veel eerder dan gedacht ging…

Ik denk dat iedereen in de buurt heeft gehoord hoe blij ik was, mijn vriend weer te zien. Baas van Oban had ook zijn beroemde koffer met lekkers mee. Na een hele blije begroeting, bleef ik maar kijken naar die koffer. “Daar zit toch lekkers in?”

Toen de biertjes netjes op een rijtje werden uitgestald, kregen wij ook lekkers. Een heerlijk bot voor Oban en mij. Om onze vriendschap te vieren had baas Ruud zelfs een fles bubbels meegebracht. Mijn vrouwtje kon dan ook heel even meedoen. Altijd goed om vriendschappen te vieren, vinden jullie niet?

Na gezellig geklets, gingen Oban en ik het park in. Het regende maar het was even heerlijk om te rennen en af te koelen. We zijn niet voor niets waterhonden hė? Bij de ingang had mijn vrouwtje een poetsdoek klaargelegd en bij elke binnenkomst kregen we schone poten en een schone buik.

Aan het einde van de middag zette mijn baasje de BBQ aan. Hij had deze keer een heerlijke bavette gemaakt. Oh en wat rook het lekker rond ons huis. Maar ik heb me weten te beheersen en deze keer geen poging gedaan om het vlees van het aanrecht te pakken. Ook ik maak progressie :).

Toen de mensenpuppy’s naar bed gingen, doken mijn baasjes samen met Ruud in een bak met water. Oban besloot onverwachts om de buurt te verkennen en mijn vrouwtje moest achter hem aan. Ik snap hem wel, we hebben ook een hele gezellige buurt! Ik buurt ook regelmatig. Maar niemand kent hem hier, dus moet hij wel een beetje voorzichtig zijn.

Vrouwtje vond het een goed idee om meezingers aan te zetten. Dit kon goed, want er was feest op het dorp. Dat feest maskeerde mooi onze meezinglol. Een week eerdere probeerde men ook een rave te houden door het lawaai van Defqon te gebruiken als maskering. Echter hadden wij meer succes!

Na een paar feestelijke / vrolijke nummers, was het weer tijd om te gaan. Ik heb nog geprobeerd om naast mijn vriend in de taxi te springen, maar helaas, hij moest toch echt alleen naar huis! Tot een volgende keer Oban!

Hallo lieve Snuitboekvrienden. Zoals Oban al aangaf, duurde het even voordat mijn vrouwtje mij hielp om een nieuwe blog te schrijven. Momenteel is mijn familie bezig met de afronding van de verbouwing.

Mijn omgeving wordt momenteel getransformeerd van een woestijn naar een steeds meer groen wordende oase. Ik ben blij dat ik over een paar weken weer vriendjes kan uitnodigen om te komen spelen in mijn park. Goh wat heb ik dat de afgelopen weken gemist!

Vandaar dat we besloten om eerst maar bij Oban te komen buurten. Jullie hebben dat uiteraard al gelezen in zijn blog. We hebben heerlijk gegeten. Oh en die kip, die rook zo lekker hè? Het is voor mij een vaste prik om Oban dingen te leren die eigenlijk niet mogen. Zo heb ik Oban geleerd hoe je kip van het aanrecht kunt proberen te pakken. Volgens baas Ruud staan Oban nooit op het aanrecht. Tja sorry hoor, maar mijn doel is toch echt om stiekem een hapje mee te kunnen eten. En het liefst zet ik Oban aan het werk, want die heeft niet de naam om alles van tafel of het aanrecht op te eten. Ik val gelijk op…

Pakketjes!

Ik weet niet of jullie Snuitboekvrienden ook zo blij worden van PostNL. Wij hebben op het dorp zo’n lieve pakketbezorger. Als ik hoor dat de bus komt aanrijden, dan sta ik gelijk op scherp.

De voordeurbel gaat! I.p.v. waaks te zijn door mijn vrouwtje te informeren dat er een vreemd persoon aan de deur staat, roep ik blij mijn vrouwtje. Als ze met mij meeloopt naar de deur, zwaai ik rustig met mijn staart heen en weer en blijf braaf wachten voor de deur. Als de deur opengaat, dan ren ik als een speer naar de bus en blijf daar wachten op mijn beloning. Er zit altijd wat lekkers in deze bus.

Ik stimuleer mijn vrouwtje daarom al een paar weken om deze foodtruck weer bij ons langs te laten komen. Mja dat werkt natuurlijk niet altijd. Ik snap het niet zo goed. Ik denk dat mijn vrouwtje niet zo’n trek heeft zoals ik.

Maar vandaag was het weer zo’n feest. Ook als we niet thuis zijn, word ik beloond op een lekker hapje. Wel moet ik soms wat langer wachten op mijn beloning, maar dat vind ik echt niet erg!

De afgelopen maanden was het heel druk bij mijn familie. Zoals jullie konden lezen moest ik mijn hok verlaten en lagen mijn spullen bij de opperbaas op de hoek. Hier had ik weinig tijd om te vertellen over mijn avonturen… Als jullie mij gemist hebben, hier ben ik weer!

Nieuw bed

De dag dat ik terug mocht naar mijn nieuwe hok voelde heel vreemd. Toen ik aankwam, snuffelde ik rond in mijn oude – nieuwe plek, maar ik kon niets meer vinden wat van mij was. De ingang is anders, de deuren zijn anders, de weg naar buiten is anders. Ik kon mijn draai niet vinden. Totdat ik bij de achterdeur stond en ik naar buiten keek. Hey, zo keek ik altijd naar buiten… ahhh deze deur is nog op dezelfde plek! Ik begon te kwispelen en liep blij naar mijn vrouwtje. Ik vroeg of ze de deur wilde opendoen, zodat ik in de tuin kon snuffelen.

Wat ik wel heel erg tof vond is dat ik een nieuw bed heb gekregen. Volgens mijn vrouwtje past deze helemaal bij het nieuwe interieur. Hij slaapt ook super lekker! Zeg zelf, vinden jullie mijn bed ook niet tof!

Mellow?!

Afgelopen zondag kreeg ik onverwachts bezoek van ene Mellow. Super enthousiast jong ding. Ze was een beetje “Mellow” denk ik. Tjonge ik dacht dat ik hyperactief kon zijn, maar zij wilde de hele dag met mij spelen. Ja, en ik word een dagje ouder hè? Op een gegeven moment ben ik echt wel moe. Maaruh, deze ene Mellow vertelde me dat ik dikker geworden was…

Ik ben de afgelopen maanden erg verwend. Ik kreeg meer snoep. Soms at ik zelfs voor twee. Het klopt Mellow, daarom ben iets uitgedijd. Nu moet ik van mijn vrouwtje meer rennen in het bos. Geen straf natuurlijk :).

Een dikke snuit

Dinsdag was ik bij mijn opperbaasje, omdat mijn vrouwtje en baasje moesten werken. Toen ik dinsdag thuis kwam, voelde ik mij opeens niet lekker. Mijn vrouwtje werd een beetje ongerust. Ze zag dat mijn snuit helemaal dik was.

Vermoedelijk heb ik ergens een beestje zien liggen en deze opgegeten. Ik ben gestoken door een bij, wesp of ander stekend insect en daardoor is mijn snuit gaan opzetten. Ik voelde mij niet lekker. Ik liet zelfs mijn brokken staan. Gelukkig ben ik nu weer de oude. Mijn snuit is weer normaal en mijn eetlust en enthousiasme heb ik weer terug.

Weer aan het werk op school

Nu ik weer thuis woon, kreeg ik de vraag of ik mijn leesbaantje op school en mijn speel- en knuffelbaantje in de praktijk weer wil oppakken. De afgelopen periode was een beetje hectisch. Daarom ben ik tijdelijk gestopt met werken. Momenteel zijn mijn vrouwtje en ik aan het bedenken hoe ik mijn baantje weer kan oppakken. Er zijn namelijk een paar kindjes die op mijn lieve snuit wachten.

Binnenkort gaan we ook weer bij Oban op bezoek. Ik kijk er echt naar uit om hem weer “hallo” te zeggen! Doei voor nu!

Vorige week zaterdag was mijn roedel familie samen met Ruud, Douwe en Petra uiteten geweest. En waar eten is, daar ben ik meestal ook. Ik was mega teleurgesteld, dat ik niet mee mocht naar dat heerlijke restaurant. Oban, vond jij dat ook niet oneerlijk?

Mijn baasjes zeiden dat ze heerlijk hadden gegeten, van sushi tot steak. Ze vonden het gezellig en ik begreep dat ze baas Ruud dankbaar zijn voor het organiseren er van. Maargoed ik was er dus niet bij. Voor hen lekkere hapjes en voor mij? Inderdaad niks… Oban, ik weet dat je het zwaar hebt, omdat je geen lekkere hapjes mag. Ik ben ook van jouw soort. Waar eten is, daar ben ik namelijk ook. Eten is alles voor mij!

Zoals jullie weten woon ik tijdelijk bij de opperbaasjes. Met mijn lieve snoet heb ik mijn oppervrouwtje om mijn poot gewonden. Ik word elke dag gekriebeld en er wordt de hele dag met mij gespeeld. En ik krijg veel lekkers.

Uiteraard heb ik mijn opperbaas en vrouwtje beloofd dat ik me goed zal gedragen. Ik ben ook heel erg lief, maar zij snappen niet dat als er ergens eten is, ik er heen MOET. En als ik niet aan mag komen, ik een manier zoek om het eten toch te krijgen.

Mijn opperbaasjes hebben hierdoor inmiddels geleerd dat ze eten niet achter een deur moeten zetten. Immers ik kan deuren openmaken. Toen iedereen van huis was, ging ik op onderzoek uit. Onder de deur rook ik een bekende brokkengeur van mijn vriendinnetje Lotje. Ik besloot om mijn poot op de klink te leggen en de deur open te maken. Stiekem at ik het op. Ook de voorraadzak van haar brokken heb ik gevonden en vakkundig heb ik de zak opengemaakt en het opgegeten. Mijn vrouwtje was blij dat er niet veel meer in zat. Anders had ik nog meer gegeten. Ik kon er echt niets aan doen. Het ging vanzelf…

Mijn oppervrouwtje vond dat mijn vriendinnetje wat minder zwaar leek. Maar ik deed alsof mijn neus niets rook. Eerst dachten ze nog dat ze zelf de deuren vergeten waren dicht te doen. Ik kan deuren openen, maar helaas niet sluiten, uiteindelijk viel ik dan toch door de mand.

Vrijdag werd mijn vrouwtje gebeld. Of ze toch nog eventjes naar de lekkere winkel met vleesjes wilde gaan. Er was namelijk iets gebeurd met het vlees. Oppervrouwtje had kipfilet op het aanrecht gelegd. Toen ze het hoekje om ging, besloot ik om tegen het aanrecht op te springen en vakkundig met mijn poot het kipfiletje tot mij te nemen. Tja…wat zou jij doen Oban? Eten dat onbemand is, is van ons. Toch?

Oké oppervrouwtje was een beetje boos. Ik mocht niet meer in de keuken komen als er eten werd bereid. Ik mocht niet meer in de buurt komen van de brokjes van mijn vriendinnetje. Braaf bleef ik netjes op afstand. Maar, als de kat van huis is…

In de gootsteen rook ik vandaag iets, een vaatdoekje met lekkers er aan. Hup, poten op het aanrecht en trots liet ik mijn oppervrouwtje het doekje zien dat ik gevonden had. Toen ik dezelfde dag even alleen was, heb ik de voorraadkast geïnspecteerd en vond ik een kuipje appelmoes. Ik probeerde het nog te verbloemen. Maar mijn tandafdruk in het appelmoeskuipje verraadde mijn betrokkenheid.

Mijn eigen baasjes, hebben mij onder curatele gesteld. Voor mijn eigen bestwil. Volgens hen, kan ik niet zelf beslissen welk eten goed voor mij is. Ze hebben dit ook uitgelegd aan mijn opperbaasjes. Sindsdien staat nergens meer lekkers en word ik begeleid in het maken van goede keuzes t.a.v. mijn eetgewoontes. Voorlopig alleen maar brokken en water voor mij…