Auteur: Joya

Afgelopen zaterdag stond mijn baas al vroeg in de tuin. Ik wist dat het vandaag een leuke dag zou worden. Ik merk dit altijd aan mijn baasjes. Nu het weer mooier is, zijn ze druk buiten. Als mijn baasjes buiten zijn, dan ben ik blij.

Tjonge wat een lawaai buiten. Tegen mijn wil in moest ik van mijn vrouwtje binnen blijven. Ik probeerde het, maar ondertussen was ik al drie keer ontsnapt. Ik heb dus echt geen geduld en duidelijk een eigen wil, ondanks dat ik een lieve Golden snuit heb :). Als ik zag dat ze de andere kant op keek, maakte ik gauw de deur open en rende ik met een rotgang mijn park in. Maar helaas 10 seconden later werd ik weer naar binnen geroepen. Mijn vrouwtje vond het echt te gevaarlijk voor mij! Nu zullen jullie wel denken… wat zijn die gekke baasjes van mij nou weer aan het doen?

Nou tijdens de enorme sneeuwval van een jaar geleden is een boom in ons speelpark kapot gebroken. Een grote stam is destijds al van de boom afgezaagd. Door de storm is daarna de hele top uit de boom gewaaid en afgebroken. Helaas, de boom moest weg en vandaag was het de dag om de boom te kappen.

Ik ben eigenlijk nergens bang voor, dus ook niet voor een kettingzaag en shovels. Daarom wilde mijn vrouwtje dat ik binnen bleef, zodat de boom rustig omgezaagd kon worden en dat de boom niet op mij zou vallen. Toen de boom eenmaal lag, mocht ik gelukkig weer naar buiten. Ik mocht mezelf nuttig maken.Ik help zoals jullie weten graag. Zo ook vandaag.

Braaf bracht ik de afgezaagde takken van de boom naar de houtstapel. Mijn baasjes waren heel trots op mij. Zij hadden het trouwens wel een stuk makkelijker, want zij deden de takken in een grote bak en brachten het met een ding op vier wielen naar de stapel. Ik deed het echt op hondkracht! Mijn bek is net zo sterk als hun bak met wielen. En tja als ik net zo sterk ben als dat ding, dan ga ik er echt niet voor aan de kant hoor. Hierdoor mocht ik vaak als eerst naar de stapel. Na een half uurtje hard werken lag al het hout op een stapel. Door het harde werken en het vele buitenspelen, was ik wel heel erg moe geworden en ben ik ’s avonds op de bank in slaap gevallen.

Aankomende week heb ik twee weken vakantie. Mijn vrouwtje en ik hoeven dan geen kindjes te helpen met blaffen. Echter is er vast wel weer ergens iets te beleven of te doen in vakantie. Ik hoop weer op mooi weer :):).

Afgelopen zaterdag was het eindelijk zo ver. Zoals jullie hebben gelezen, stond er voor deze zaterdag van alles op de planning. Mijn vrouwtje had vrijdag alle inkopen gedaan, zodat ze zaterdag lekker rustig aan kon doen. ’s Ochtends kwam mijn vriend namelijk al op bezoek.

Toen ik het grind hoorde kraken, stond ik gelijk bij het hek. Ik was zo blij! Ook Oban stond heel hard te kwispelen. Eenmaal binnen race ik Obans baas natuurlijk als eerste omver. Hij kreeg heel veel kusjes van mij.

Na een bakje koffie en voor ons een gesprek bij de waterbak, besloten mijn baasjes om naar een plek te gaan met heeeeel veel zand. Ik ken het natuurlijk al, dus ik sprong vol overtuiging de auto in. Oban zag aan mij dat het wel heel leuk moest zijn, dus hij sprong ook de auto in en nam plaats naast mij.

We gingen door verschillende bochtjes over hobbels en vervolgens het bos in. Ik begin al wat de trappelen! Yes, we gaan naar de Zandverstuiving in Doornspijk. We mogen daar heerlijk loslopen, graven, rollen en racen!

Eenmaal aangekomen waren daar een paar honden die ons heel erg interessant vonden, tot stalken aan toe! “Tja wij zijn natuurlijk ook heel interessant…” “Oban droeg zijn supersonische mobiele beveiligingscamera en ik…uh naja ik hoor gewoon bij hem haha.” “Zie je nou lieve mensen!” “Oban is een echte een filmster aan het worden.” “Zelfs andere honden zijn niet bij hem weg te slaan!” Echter moesten we toch even laten weten dat er grenzen zijn en dat iedereen, ook interessante soortgenoten, ruimte nodig hebben! Dus na een serieuze woordenwisseling met de stalkers liepen we stoer door en gingen ook zij hun eigen weg!

Na een kleine wandeling door het zand, zochten we een plekje uit de wind om lekker te chillen. De baasjes hadden heerlijk eten en drinken mee. Wij hadden zelfs vers water op deze zandvlakte. De mensenpuppy’s hadden schepjes enz. meegenomen en graafden enorme gaten. Ik vind dat zo heerlijk. Thuis mogen zij en ik dat niet doen. Dus ik hielp de mensenpuppy’s een handje met kuilen graven. Daarna mochten we met een stok spelen en hebben Oban en ik heerlijk samen gerend op deze vlakte. Als we het te warm hadden, koelden we af onder de bomen en dronken we uit de fles. Wat een vrijheid heerlijk!

Helaas, het was alweer tijd om te gaan. Eenmaal thuis doken mijn baasjes in een bak met water. Wij mochten thuis heerlijk bijkomen van ons speel-, ravot-moment. We hadden een bot gekregen van de lieve baas van Oban. Toen de baasjes een drankje pakten, kregen wij ons Snuffelbier. We kletsten nog wat bij en Oban legde mij zijn plan uit, hoe we een stukje vlees konden meepakken.

Ondertussen waren mijn baasjes druk met het klaarmaken van het vlees. Oban en ik cirkelden wat rond. Terwijl ik mijn liefste snuit opzette bij mijn vrouwtje, liep Oban naar de keuken, waar het vlees voor op de bbq, klaarlag. Oban deed zijn neus in de lucht en ik zag hem in de goede richting lopen. “Kom op Oban!” “Je bent er bijna!!!” Moedigde ik hem aan. Ik probeerde mijn vrouwtje nog langer af te leiden en liep met een bal in mijn bek naar haar toe. Ik probeerde haar over te halen om met mij te spelen. In mijn ooghoek zag ik dat Oban al met één poot tegen het aanrechtkastje aan stond. Hij wilde net een hap nemen, maar toen was daar de grote baas van mij. Helaas… We moeten onze rover-skills toch even evalueren. Volgende keer beter hè Oban!

Na het eten, doken de baasjes weer in de waterbak. Inmiddels was het schemerig geworden. Ik nam Oban mee mijn park in. “Als het schemerig wordt, kun je muizen vangen”, vertelde ik. Mijn baasjes denken dat ik in mijn vorige leven een kat was. Oban keek mij een beetje vreemd aan en hij vroeg waarom. “Nou, omdat ik al een paar muizen heb gevangen en voor mijn baasjes heb meegebracht.” “’s Avonds lopen deze piepende dingen onder de haag door.” “Ik waak er dan bij.” “Als ik ze hoor lopen, dan sla ik ze met mijn poot onder de haag vandaan en neem ze in mijn bek en breng ze naar mijn baasjes.” Ik vertelde Oban dat muizen vangen goed is voor het verbeteren van onze rover-skills. Oban vond het maar een raar verhaal geloof ik en vertelde mij dat hij liever deuren wilde leren open maken. Ook dat heb ik Oban laten zien. Dus baas van Oban! Pas maar op, want hij snapt nu dat je met de poot OP de klink moet slaan om hem open te maken!

Daarna was het tijd, mijn lieve vriend moest weer naar huis. Ik was ’s avonds helemaal stuk. Ik kroop heerlijk in mijn mand en lag lekker na te genieten van deze geweldige dag! Tot de volgende date Oban!

Zaterdag vertelde mijn vrouwtje dat ik een date zou hebben met één of andere Joep. Joep is ook een hond met een missie. Joep werkt op een school en helpt kinderen met leren. De vrouwtjes kennen elkaar van onze school…

Ik las dat Oban en zijn baas een beetje jaloers waren. Maar echt dat hoeft niet. Ik ben Joya en blijf trouw aan mezelf en mijn relaties, maar ik sta altijd open om nieuwe vrienden te maken natuurlijk! Hoe meer zielen hoe meer vreugd, is het niet?

Maar bovenstaande even terzijde… Ik wist niet zo goed wat ik kon verwachten, ik was heel benieuwd naar die Joep. Groot, klein, zachtaardig of wild. Daar ging de deurbel. Ik had niks in de gaten, omdat ik lekker met mijn mensenpuppy’s in de tuin aan het spelen was. Opeens, kwam er vanuit het niets, een uit de kluiten gewassen bruine krullenbol op mij afgerend!

“Ho jemig, dit ben ik niet gewend!” “Wat een joekel is die Joep!” Joep begroette mij blij! Hij drukte zijn snuit meteen in mijn gezicht. “Heftig” dacht ik… “En ook nog twee koppen groter”, imposant vond ik het. Maar na een snuffelronde besloot ik dat het oké was en sloot vriendschap met deze grote vriendelijke reus. Wel op één voorwaarde, dat ik baas bleef over mijn eigen speeltjes en tuin.

Joep vond dat wel oké, dus hij speelde met zijn eigen touw, lag op zijn eigen kleed en dronk uit zijn eigen bak. De eerste kennismaking verliep soepel. Ik probeerde uit en pakte nog even snel een bek vol brokken van Joep mee. Joep stond er bij en keek er na. “Jee wat een relaxte krullenbol is die Joep.” “Ik mag zelfs van zijn brokken snoepen.”

Uiteraard deed ik ook een uiterlijke check. Ik kon aan Joep merken dat hij erg van mij gecharmeerd was. Alleen andersom wist ik het niet zo goed. Ik moest een beetje wennen, want Joep is zo anders dan mijn grote vriend Oban. Is hij nou bruin of wit? Ik kon er niet echt wat van maken. Ik kon hem ook niet goed aankijken. Waar waren zijn ogen eigenlijk, tussen al dat haar? Ik vroeg hem welk merk hij droeg. Hij zei dat hij iets van een Labradoodle en een Koningspoedel aanhad.

Dat klonk stoer, iets van een koning. En hij werd ook behandeld als een koning, want zijn vrouwtje liet zien hoe zijn vacht dagelijks helemaal schoon geblazen werd. Elke dag zo’n uitgebreide behandeling is wel iets koninklijks besloot ik.

Ik beoordeelde vervolgens Joeps atletisch vermogen en jagen op een speeltje. Joep was niet echt snel. Ik had het speeltje steeds als eerst. Joep zat wat rond te kijken als er een speeltje werd gegooid. Hij zag steeds niet waar het speeltje lag of naar toe gegooid werd. Hierdoor kreeg ik toch echt de indruk dat hij niet goed kon zien.

Oban is natuurlijk een meester in het begeleiden van mensen die niet goed kunnen zien. Hij heeft mij er veel over verteld. “Misschien heeft Joep hulp nodig”, dacht ik. Joep moet een geleide hond hebben! Ik liep, zoals Oban mij had verteld over zijn werk, voorop en rende alvast in de richting van het speeltje, zodat Joep ook af en toe het speeltje kon terugbrengen. Net als een echte geleidehond probeerde ik het te doen. Blij en met grote sprongen bracht hij trots de speeltjes terug. “Kijk hem gaan!”

Ik wilde graag chillen. Alleen Joep vond chillen een beetje lastig. Hij was gewoon zo blij en rende rond en plaste waar ik plaste, liep waar ik liep en pakte een speeltje waar ik het los liet. “Chillen?” zei Joep, “wat is dat.” “Kijk mij, ik heb zoveel energie, ik moet echt even wat dingen doen!”

Ondertussen waren mijn baasjes druk bezig met een ding waar rook uit kwam en lekker vlees op lag. Daarna gingen zij bubbelen en blaften wat bij tot laat in de avond. Ik vroeg of Joep mij ondertussen gezelschap wilde houden, maar Joep wilde buiten blijven struinen.

Af en toe hoorde ik zijn stoere blaf. Hij bewaakte ondertussen mijn terrein en leidde mensen naar het einde van het hek. Al die tijd lag ik heerlijk in mijn mand te chillen. Eigenlijk was ik er uit. Ik vind Joep een lieverd, energiek en stoer. Leuk om weer een hondenvriendje er bij te hebben. Met deze gedachten viel ik in slaap.

De volgende dag was ik helemaal stuk. Ik heb de hele dag lekker in het zonnetje gelegen en dacht aan mijn grote vriend Oban. Hoe we samen dingen beleefden… Ik heb nog een cadeautje voor Oban als hij weer bij mij op bezoek komt. “Dus Oban, maak je niet druk over vreemdgaan, jij bent en blijft natuurlijk mijn echte, echte, echte vriendje hoor!” “Maar als je er over wilt praten, dan kan dat”

Het is al een poosje stil rondom mij. Mijn baasjes zijn een beetje druk en ik doe maar gewoon mijn dagelijkse dingen. Standaard uitlaatrondjes, de postbode begroeten (die heeft altijd een koekje voor mij), spelen met mijn vriendinnetje Lotje en knuffelen met de kinderen.

Het was de afgelopen tijd een beetje hetzelfde. Ik moet je wel eerlijk zeggen, dat ik me dan verveel. En als ik me verveel dan word ik een beetje opstandig.

Mijn nachtelijke avonturen

Vorig weekend hadden mijn baasjes visite. Ze doen dan altijd de klink op de deur, zodat de visite in en uit kan lopen, zonder opgesloten te worden. Mijn baasjes hadden ’s avond vergeten de klink er weer af te zetten.

Ik besloot ’s nachts de deur open te maken. Ik heb zachte dekens en een bank beroofd. De appels op de fruitschaal smaakten ook heerlijk moet ik zeggen. Toen mijn baasjes de volgende ochtend naar beneden kwamen, deed ik alsof ik sliep in mijn mand. Met één oog open keek ik hen aan. “Nee hoor ik heb echt niets gedaan, ik lag de hele nacht gewoon hier.” De deur op een kier en de warmte die van de bank afstraalde, negeerde ik compleet (maar verraadde mij wel).

Chit chat op FaceTime

Die zelfde avond zaten mijn baasjes lekker chill op de bank en ik lag zoals altijd tussen hen in. Ik wilde Oban graag bellen. Obans baas staat als favoriet in de telefoon. Ik hoefde alleen maar met mijn poot op de telefoon te tikken en ik had Oban al aan de lijn.

Ondanks dat het lijkt dat ik niet zo veel doe, had ik veel aan Oban te vertellen. Ik vertelde dat ik geslaagd was voor mijn herevaluatie bij Pets4Care. Ik ben weer goedgekeurd en mag dus weer twee jaar werken in de praktijk van mijn vrouwtje. Oban feliciteerde mij met dit goede nieuws!

Ik was nieuwsgierig of Oban nog steeds als mobiele beveiligingscamera rondliep in zijn huis. Dat niet zei hij, maar zijn baas was wel druk bezig met alles in zijn huis slimmer maken ofzo. “Ah vandaar al die telefoontjes naar mijn baas”, dacht ik.

Oban en ik hadden het er over dat onze baasjes elke keer gekkigheid verzinnen om samen met ons te doen. Oban een beveiligingscamera en ik krijg een raar hardloopsetje aan mijn tuig. Nu het warmer wordt en het langer licht is, wil mijn vrouwtje deze met mij uitproberen. Oban opperde dat het wel goed was voor mij om weer wat meer te bewegen. “Dan ben je in de zomer weer op conditie en in shape!” Aldus Oban. Ik heb maar wijs mijn mond gehouden. Wordt vervolgd!

Gisteren was het weer zo ver. Na de wekelijkse boodschappen, wist ik al dat ik mee mocht. Mijn baasjes haalden de kofferbak leeg en maakten ruimte voor mij. We gaan weer naar Oban!

Toen ik bij Oban aankwam kwispelende ik Meneer Ruud bijna omver. Nog net op twee benen overeind, begroette hij mij terug. Zie je nou dat hij een zwak voor me heeft?

Na een race over het laminaat, zetten we onze race, buiten voort. Zo, wat was ik blij om Oban weer te zien! Toen we binnen waren, probeerde Oban mij te imponeren met zijn vliegkunsten over de salontafel en de bank. Dit ging me toch iets te ver. Ik hield het zelf bij spelbogen en rondjes rennen, waardoor ik het tapijt nog even op een andere plek legde.

Na wat bijgeklets te hebben bij Oban’s waterbar, kreeg hij opeens een heel raar tuigje aan. Eerlijk, zo’n tuigje heb ik nog nooit gezien. Het leek wel dat er een camera op zat. Fronsend keek ik hem aan. Ik dacht dat hij zo gesteld was op zijn privacy. Had hij dat niet even met mij kunnen overleggen? Krijgt hij deze camera nou om, omdat zijn baas mijn gesprekken over ontsnappingstechnieken wil afluisteren? Nou Oban, trap er niet in hoor! Als je zo’n ding op krijgt, dan kan je nooit meer ongezien (buiten de afrastering) lopen of een appel van de fruitschaal pakken of een bank beroven.

Aan Oban te zien vond hij het allemaal wel prima, want hij liet zijn nieuwe tuigje met camera, trots aan de buren zien. Ik stond er bij en keek er naar. Heel vreemd en onwennig allemaal. Ik ben duidelijk nog niet overtuigd.

Daarna gingen we naar het park. Zo, eindelijk kon ik vrij snuffelen, tenminste dat dacht ik. Oban kwam een paar keer achter mij aan rennen en legde vast waaraan ik snuffelde en waar ik mijn plasje deed. Eenmaal samen bij een grote kei, vroeg Oban wat mijn probleem was. Hij zei: “wees slim, op deze manier kan je een beroemde filmster worden!” “Ik zou jouw baasjes ook vragen voor zo’n camera op je rug!” “Weet je hoeveel mogelijkheden ik straks krijg, want ik beroof straks iedereens hart, in plaats van banken!”

Terug van het park kreeg ik van lieve Ruud een bot. Al knagend aan het bot dacht ik aan de woorden van mijn lieve vriend. Misschien had hij gelijk. Om harten te veroveren is het misschien wel een leuk idee om te laten zien hoe lief ik ben. Ik heb het voorstel geopperd bij mijn baasjes. Ze komen er nog op terug.

Verder ben ik vandaag lekker lui. Van het spelen en de indrukken van gisteren ben ik moe en buiten is het vies weer. Ik lig daarom heerlijk te chillen voor de haard.

Vandaag begon de dag een beetje chaotisch. Mijn vrouwtje was druk met haar mensenpuppy’s, die aan staafjes snuffelden. Ik zie dat nu elke dag en ik dacht dat het iets van mij was, dat snuffelen. Kennelijk zien mensen dus toch dat de neus een belangrijk orgaan is. Via de neus kunnen we namelijk al veel te weten komen over elkaar! Hoe gaat het met jullie Snuitboekvrienden? Allemaal nog gezond?

Kan ik voorleeshond worden?

Daarna ging ze haar praktijk klaarmaken. Ze legde een kleed neer en ik kreeg nog snel even een borstelbeurt. Ik ben benieuwd, wat gaan we nou weer doen? Ze zette een computer neer en ze praatte tegen dat ding met twee mensen, terwijl ze naast mij zat. Tja, ze is al een paar dagen thuis en blaft momenteel veel tegen zo’n scherm. Inmiddels weet ik hoe het gaat en blijf dan maar rustig op mijn kleedje liggen.

Ondertussen hoorde ik mijn vrouwtje af en toe mijn naam noemen. Dan gingen mijn oren even heen en weer. Ze was een beetje onrustig, dat kon ik wel merken. Ik bleef met één oor alert om een oogje in het zeil te houden.

Kort daarna hoorde ik een opgewekte stem van mijn vrouwtje. De mensen zeiden dat ik niets hoefde te laten zien. De onrust van mijn vrouwtje ging daarna weg. (Iets met kernkwaliteiten enzo, dat we elkaar goed kunnen lezen, maar een valkuil is dat ze misschien te beschermend kan zijn, maar ook alles te perfect wil doen, wat zorgt voor onnodige onrust. Dat vind ik dan he?:)). Maar mijn vrouwtje moet dat nog even verder uitzoeken!

Het was heel goed dat ik rustig op mijn kleedje kon blijven liggen. De mensen legden uit dat juist dat de bedoeling is, als ik voorleeshond wil worden. Een mooi talent! Mijn vrouwtje legde uit dat de intake voor R.E.A.D. goed was gegaan. Yes! Mijn vrouwtje mag naar school en ik mag daarna voorleeshond worden. Ik heb wel eens geoefend met mijn mensenpuppy’s. Haha, ik viel altijd in slaap van die leuke klankenblafjes achter elkaar. Maar prima, als ik chillend en slapend mensenpuppy’s kan helpen, dan ben ik blij :).

Methode – R.E.A.D.

Methode R.E.A.D. staat voor Reading Education Assistance Dogs en is een leesvaardigheidsprogramma gericht op het verbeteren van de leesvaardigheden en communicatievaardigheden van kinderen. Tja en het werkt zo goed, omdat ik gewoon niet oordeel en zorg voor ontspanning en meer zelfvertrouwen! Zo simpel is het. En daar hoef ik niet eens iets voor te leren. Misschien kunnen de mensen daar nog eens iets van leren (maar dat is een ander verhaal natuurlijk).

Mijn vrouwtje gaat in het voorjaar weer aan de bak. Ze zoekt nog mensenpuppy vrijwilligers die graag met haar en mij willen oefenen met lezen. Wil je dat graag? Bericht ons gerust!