Categorie: Oban

Het ging vandaag even iets anders dan gebruikelijk. Zowel op de heen als op de terugweg wilde ik ons plekje gaan bezetten in de bus, maar ……

Vanmorgen moest ik weer vroeg aan de bak. In m’n jas en stropdas naar kantoor. Ik sleep de baas achter mij aan naar het uitlaatveldje en de bushalte. Op dat moment komt net de bus aanrijden, dus even een pootje sneller gezet en we hebben hem gehaald. Mijn baas checkt in en geeft mij de opdracht ons plekje op te zoeken, recht achter de buschauffeur. Net als ik het bankje opgesprongen ben om mijn saltotruckje te doen, kom ik tot de ontdekking dat er al iemand bij het raam zit. Van schrik kruip ik maar bij die reiziger op schoot, maar dat vond de baas geen goed idee. Gelukkig stond de reiziger op en mochten we daar zitten, dus kon ik alsnog mijn trukendoos opentrekken.

Op kantoor zat de sfeer er goed in. De buurhond was er ook en op het moment dat hij uitbrak, over de gang heen rende en bij onze buren ging kijken, begon ik maar vast met blaffen. Meneer Leon moest zijn gesprek even in de wacht zetten, omdat hij niemand meer verstond geloof ik. De buurhond werd al snel teruggestuurd naar zijn eigen hok. Hij rende dus weer langs ons kantoor en aangezien alles van glas is, rende ik het kleine stukje langs het glas met hem mee, al blaffend en grommend. Ik bewaak mijn hut en roedel wel hoor. OK, de bezorger voor de lunch laat ik altijd heel, die heeft lekkers bij zich.

’s Middags stapten we op Utrecht in de bus en er was net iemand voor ons snel op ons plekje gekropen. Ik had het alleen weer te laat door, maar dit keer zal die reiziger er minder blij mee geweest zijn. Ik had een flinke regenbui op mijn kop gehad in Rotterdam en was nog aan het opdrogen. Gna gna gna. Die maakte zich ook snel uit de voeten, zodat wij er konden zitten. Onderweg was het wel erg spannend, aangezien er wel heel veel flitscontroles waren en een gedonder. Waarschijnlijk boze politiemeneren ofzo. Later begreep ik dat het onweer was. Gelukkig konden we in Wijk bij Duurstede snel tussen alle regendruppels door nog enigszins beperkt nat thuiskomen. Na een flinke handdoekbehandeling van mijn baas, ben ik lekker mijn mand ingekropen. Bah, ik vind de regen maar stom.

2 dagen buffelen was het. Normaal krijg ik nog wel eens een dagje rust, maar nu moesten we 2 keer achter elkaar naar Rotterdam. Ik draai daar mijn poot niet voor om, wetende dat ik komend weekend helemaal vrij ben en uit logeren ga!

Vrijdag gaat mijn baas met meneer Martien naar een bandje ergens in Zwolle. Dat is nog verder dan naar Joya, dus voor mij een brug te ver. Hij blijft er dan snurken in een hotel en gaat biertjes drinken, is het plan. Ik hoop voor hem dat hij dan wat minder aan het blaffen is. Sinds hij zijn puffer gebruikt en gestopt is met die snoepjes, hij vreet er ’s ochtends tegenwoordig steeds meer, gaat het volgens mij wel iets beter met hem. Ik win met blaffen altijd nog steeds en zeker ’s avonds of ’s nachts als de baas het voorraam vergeten is om op kier in plaats van kiepstand te zetten. Dan hoor en ruik ik natuurlijk alles. Soms spelen we dan samen voor inbraakalarm.

Maar donderdagavond gaat de baas eten bij zijn mama. Die kan heel goed koken. Daar woont mijn vriendje Bincky en ik mag daar wellicht tot zondag blijven. Misschien haalt de baas me wat eerder op, als ik met hem mee mag naar de kroeg zaterdagavond, maar dat hangt er helemaal vanaf hoe hij zich na vrijdag voelt. Hij zal wel weer met een nieuw huisdier thuiskomen, een kater, zo eentje die ik niet kan vinden en opeten. Ik hoorde zojuist dat Bincky zijn vriend Hunter ook van de partij is, dus we zullen de boel waarschijnlijk gaan afbreken. Helemaal feest is het, omdat er voor de deur een toast festival is. Veel mensen om naar te blaffen denk ik.

De baas heeft me ook vertelt dat we over 2 a 3 maanden naar meneer Hans en mevrouw Tineke gaan in Mondvoort. Zij hebben mij opgevoegd …. Nouja, gevoed in ieder geval en dat ik soms geen bananen in mijn oren heb, is een voordeeltje voor de baas. We gaan ook kijken of we de agenda’s met mevrouw Marijke, een trouwe fan en volgster van me, kunnen langsgaan. Die woont er tenslotte naast. Voor nu is het voor mij al bijna weekend, dus maak er een leuk weekend van allemaal en #proost op Ajax! Ik heb hard geblaft en die schaal, die wil ik wel als waterbak voor in de tuin.

Afgelopen week lagen mijn baas en ik “de slechtste chauffeur van Nederland” te kijken. Ik weet zeker dat als zij in mijn omgeving komen, ik binnen op de bank blijf liggen. Levens gevaarlijk die coureurs in dat tv programma.

Die snelle man, Tim of Tom, ik kan ze niet uit elkaar houden, gaf de suggestie om verder vooruit te kijken en te anticiperen op wat er op je afkomt. Ik doe dat natuurlijk als blindengeleidehond ook, net even verder kijken dan dat mijn neus lang is, anders stoot mijn baas zijn lange neus wellicht nog ergens tegenaan. Maar goed, ik ga het nog beter toepassen in mijn werk, dacht ik. Ik nam dit blijkbaar iets te letterlijk aldus mijn baas.

We hebben hier een Zandweg, waar ging zand op ligt, maar dat is de aanvliegroute naar het centrum van de stad waar wij wonen. Vaak staan er werkbusjes op de stoep. In plaats van enkele meters voor het busje te stoppen, zie ik die bus natuurlijk al van ver op mij afkomen, of kom ik op zo’n busje af? Ik ging maar vast 100 meter van tevoren de stoep af en op het fietspad lopen. En als er dan ook nog een tegenligger op de fiets aan kwam, dan gingen we nog maar verder naar rechts, maar dat vond de baas minder fijn. Dat was namelijk de autoweg en daar loopt hij liever niet, schijnbaar.

Nu mijn baas snapt wat ik doe, dwingt hij me steeds meer om op de stoep te blijven lopen, tot ik echt niet meer kan en zo’n busje wel moet ontwijken. Ik stribbel dan flink tegen, want van Tim en Tom heb ik geleerd dat ik verder vooruit moet kijken. Ik snap het niet meer. Volgende keer ga ik wel aan de andere kant van de weg lopen.

Al een paar dagen laat ik behoorlijke stink scheetjes. Mijn baas is er volgens mij bijna zelf al eens van flauwgevallen. Zelf zou ik dat ook bijna doen, maar nu weet ik ook waarom en dit was een letterlijke opluchting voor me!

De baas had niet door dat ik al een paar dagen jeuk aan m’n kont had. Het bezoek van afgelopen maandagavond vond het nodig om dit even te zeggen, maar achteraf ben ik haar wel dankbaar. De volgende dag heeft de baas de dierendokter gebeld, die knappe vrouwen in witte jassen en wat denk je? Ik mocht aan het eind van de dag even langskomen. Enige puntje van aandacht, het was een meneer dit keer en geen knappe vrouw.

Meestal moet ik op de tafel springen, maar die stond zo hoog, dat ging ik niet redden. Van de dierendoktermeneer mocht ik op de grond blijven staan. Ik ging lekker met mijn kont vanaf hem af zitten, zodat hij er niet bij kon. Mijn baas heeft samen met hem mij in een soort van wurggreep genomen en toen begon hij aan m’n poepgat te zitten. Ik vond dit echt niet tof en geneerde me dood, maar ik lag in de wurggreep met koekjes in het vooruitzicht, dus bleef ik rustig en kalm. Na flink wat duwen, trekken en knijpen kwam er een mega lucht uit m’n poepertje. Ik dacht nog, #dielucht. Toen hij klaar was, kreeg ik m’n koekje en zijn we heel snel weggegaan. Ik vond het achteraf eigenlijk helemaal niet zo erg, het was wel een opluchting. Heb nog wel wat last van stinkscheten, aldus mijn baas.

Wie ook goed poepies kon laten? Dat was Zwiep. Hij was de eerste blindengeleidehond van mijn baas. Tijdens de dodenherdenking moet mijn baas altijd even aan hem denken, omdat hij vandaag 10 jaar geleden, samen met zijn baasjes, Zwiep heeft uitgestrooid. Ik wilde hem een knuffel geven, maar hij vond een poot voldoende. Als ik maar weer buiten ging liggen, want dan stonk het niet zo. Nu hij zijn eigen mand ingekropen is, heb ik lekker alle kussens van de bank geschopt en mijn plekje ingepikt. #bedtijd #weltrusten

Na een lange avond geblaat aan gehoord te moeten hebben van m’n baas en meneer Erwin, dacht ik eindelijk lekker te gaan slapen, maar ik moest nog even uitgelaten worden. Dat ging even anders dan normaal. Stiekem een beetje spannend.

We lopen richting de groenstrook en daar merken mijn baas en ik een jongen en meisje op die woorden hebben. Er is wat aan de hand, wij voelen beide aan dat het niet helemaal goed zit en lopen zonder iets te zeggen langs de twee kibbelende mensen. We laten beide wel even merken dat we ze opgemerkt hebben.  Het meisje zegt letterlijk “Als je dat doet, dan is onze relatie over”. Mijn nekharen gaan overeind staan en ik kijk nog een paar keer om. Toch lopen we door, ik  moet nog even poepen van de baas en volgens mij is de baas nog steeds scherp op die 2 gefocust, dus komt wel goed denk ik en ik leg me toch een drol neer zeg, die kunnen ze in het volgende dorp nog ruiken.

We lopen terug en ik merk dat de baas me iets inhoud. Hij is nog steeds aan het bedenken wat hij moet met die 2. Ik merk op dat die meneer niet lief doet, aangezien het meisje aan het huilen is. Ik krijg er de kriebels van, vind het verdacht en mijn onbewuste alarmsysteem gaat af. Ik grom heel hard en blaf een paar keer naar de jongen, die me wat vreemd aankijkt. Ik denk dat hij net als mijn baas heeft zitten borrelen, maar mijn baas is nog helder. De jongen schrikt een beetje en roept meteen dat er niets aan de hand is, maar dat vinden mijn baas en ik iets te gemakkelijk en te snel gezegd. De jongen doet nog even of hij mij herkend door te vragen of ik een KNGF-er ben. Ik wilde antwoorden “Ja duh, ik ben die BH (bekende hond) van snuitboek.nl” maarde baas zei enkel “ja”. Hij was de situatie nog een beetje aan het opnemen denk ik. Hij vroeg nog twee keer aan het meisje of het werkelijk goed ging en of hij iets voor haar kon doen, maar ze zei dat het goed ging en bedankte de baas. “Ho ho, en ik dan?” dacht ik, maar ik kreeg niet de ruimte om dat nog even te blaffen. De baas zei dat ze lief voor elkaar moesten zijn en dat het misschien verstandig is om naar huis te gaan, een nachtje te slapen en nuchter met elkaar te gaan praten.

Ik twijfel nog wat, laat m’n tanden nog even aan de jongen zien, maar draai me dan toch om en loop verder richting ons huis. Als we de straat overgestoken zijn, kijk ik nog even achterom, zucht nog eens diep en sjok verder naar huis. Soms is het wel fijn als mijn baas en ik hetzelfde voelen, denken en niets tegen elkaar hoeven te zeggen om even de boel te checken, ook wel een echt team. Ik bijt, grom en blaf wat sneller dan mijn baas. Thuisgekomen, ben ik lekker op de bank gekropen. #weltrusten