Auteur: Oban

Mijn knal gele superman cape is nogal opvallend. Ik kan nergens even rustig plassen of poepen, iedereen ziet mij al van ver. Ik schaam me nogal met die cape aan.

Gisteren was het gelukkig weer droog. De baas had zijn externe vachtje in de was gedaan. Hij had alles uit de jaszakken gehaald en voor het uitlaten, deed hij alleen de sleutels terug in zijn jas. De beloning brokjes gaan altijd in zijn rechter broekzak, die plek ken ik als de beste. Onderweg naar het park begon de baas tegen zichzelf te mopperen. Hij was iets vergeten, maar ik snapte niet precies wat hij bedoelde.

In het park aangekomen deed hij mijn sjaal (riem) en jas (tuig met beugel) af en zei dat ik goed moest luisteren. Ik keek hem wat bevreemd aan, want dat luisteren doe ik toch altijd al? Anyhow, ik nam een sprint en rende lekker het park in. En ineens besefte ik mij wat de baas vergeten was, het belletje wat hij altijd aan mijn halsband haakt, zodat hij hoort waar ik loop, ren of snuffel. Dit was toch wel echte vrijheid en zonder die superman cape was dit volledige privacy! Aan het eind van de ronde kreeg ik nog een lekkere beloning en een extra compliment, omdat ik zo goed geluisterd had.

Mijn baas kreeg de vraag waarom het zo stil bleef. OK, ik blaf jullie even bij.

Maandag zei de baas dat hij wat zaken op orde ging brengen. Ik weet nog steeds niet precies wat hij hiermee wil zeggen, maar het betekent in ieder geval dat we nu dagelijks zinloos een stuk in mijn jas door de stad ronddwalen. Ik moet stoepen en deuren zoeken, gaan soms bij gezellige mensen op bezoek en ik mag lekker rennen in het park. Mijn baas zegt dat we allebei een stukje buik moeten kwijtraken. Volgens hem smaakt buikspek van de BBQ overheerlijk. We gaan ons best doen.

Hij begon ook over een nieuwe mand. Ik vind dat tweedehands ding die ik van mijn voorganger gekregen heb opzicht wel goed en die bank slaapt ook machtig, maar nu had hij het wel over een hele grote mand. 1 meter en 60 centimeter breed en 2 meter lang? Met een matras van 27 centimeter dik? Daar kan ik wel op wegdromen denk ik hoor. Misschien een keertje samen met mijn vriendinnetje Joya, als die baasjes weer in die waterbak zitten buiten.

Die waterbak is wel een dingetje. Afgelopen week kwam er een meneer die hem uit elkaar haalde, foto’s maakte en zei “hij is stuk”. Dat wist mijn baas ook al, dus niets nieuws. De baas zit nog te wachten op het bedrijf die de waterbak geleverd heeft. Ik weet niet wat garantie is, ik sloop meestal alles zelf wel, dan zouden ze hem nog kunnen maken had die meneer Maarten het er over. Baas moet even afwachten, maar als ze die waterbak uit de tuin willen halen, hebben ze een hoogwerker nodig. Misschien toch nog maar eens de boom van de buurvrouw uitgraven. Joya maar eens om tips vragen als ik weer snuffel met haar. De baas begon vanavond zelfs over zo’n waterbak voor in de badkamer. Geen idee waar die kamer verstopt zit, ik kom niet boven.

Morgen gaat de baas kijken voor een antiblafoplossing voor de ramen. Soms zie ik mijzelf in de ramen en begin ik te blaffen. Of er komt iemand de oprit oplopen, die heb ik dan meestal eerder gespot dan dat gekke alarm wat de baas een deurbel noemt. Hij zegt dat met gordijnen de kamer ook warmer zal horen en voelen. Zolang dat infraroodpaneel boven mijn favoriete plek op de bank aanstaat, hoor je mij niet grommen toch? Nergens voor nodig al blaf ik het zelf.

Wat we de rest van het weekend gaan doen? Geen idee. Languit op de bank, Netflix en NLziet en wij vermaken ons wel. Vanmiddag hebben we een wedstrijdje gedaan wie het hardste kan snurken. We weten niet wie er gewonnen heeft, want we sliepen allebei. Dikke poot en tot de volgende keer.

Vanmiddag lagen we lekker samen op de bank een beetje naar politieke steekspelletjes te kijken, waar ik geen snars van snap en niets aan vond. Mijn baas dacht dat ik het niet merkte, maar is ook een paar keer bij dat slappe gebrabbel in slaap gevallen. Opeens pingelde zijn telefoon weer. Ik vraag mij soms af wie hij nou leuker vindt, mij of zijn telefoon. Ineens zag ik wat uit zijn ooghoek rollen. Hij had mij nodig, dus kroop ik lekker tegen hem aan.

Hij had het al eens eerder gehad over mijn voorganger, Uday. Morgen is het een jaar geleden dat die Goude labrador niet meer verder kon en de baas hem naar huis moest dragen om nog geen 36 uur later afscheid van hem te nemen. Vanmiddag kreeg hij van mevrouw Saskia een berichtje wat hem, maar ook mij wel een beetje raakte. Eerder schreef ik al dat haar hond Mirko en mijn zus Opus samen in een kamertje pim pam pet mochten spelen. Mijn zus kreeg daar een hoop kleine puppy’s door.

Vandaag kregen die kleine droppies hun naam en mevrouw Saskia mocht ook een naam kiezen. De eerste letter moet volgens de regels met een U beginnen en wat denk je? Mevrouw Saskia heeft Uday weer een beetje tot leven gewekt. Er is straks hopelijk weer een super afgestudeerde blindengeleide-, assistentie-, hulp-, of buddyhond die iemand heel blij gaat maken, luisterend naar de naam Uday. Stiekem zijn mijn baas en ik super trots. Wij wensen deze nieuwe Uday veel geluk toe, net als al die andere kleine mormels natuurlijk.