Auteur: Oban

De baas zegt dat ik een stuk tuig ben en een stuk tuig heb. Ik snap het niet meer. We hebben even om de tafel gezeten en dit is de uitleg.

Waarom ik een stuk tuig ben? Wij hebben buren die nog wel eens doen alsof ze aan karaoke doen. Het is niets anders dan dat ze staan te schreeuwen op muziek, waarbij ze boven de artiest uit proberen te komen. Dat horen wij in huis en soms blaf ik naar ze terug, maar deze week heb ik ze ’s nachts even terug gepakt. Het was rond 03.15 en ik werd wakker. Ik draaide mij om op de bank en trof ineens de afstandsbediening van de radio en tv onder mijn kont. Snapte er al niks van, maar blijkbaar heb ik met mijn bil op de radio knop gedrukt en vervolgens op volume hoger en hoger en hoger. Verbaasd keek ik nog naar de geluidsinstallatie van de baas die ineens aan knalde op 100% nl of zoiets. Ik hoorde gestommel van boven, de baas kwam de trap af, pakte de afstandsbediening af, deed de geluidsinstallatie uit en legde de afstandsbediening weg. Je had hem overdag moeten zien joh, hij leek wel een spook zo gebroken dat hij was. Daarom vindt hij mij dus een stuk tuig.

Vanmorgen regende het en moest ik van hem naar buiten om even een nummer 1 en 2 te doen. Ondanks dat er een staking is in het openbaarvervoer, stonden er best veel mensen bij de bushalte. Ik poogde ze aan de kant te beuken, van de stoep af te duwen, maar dat ging niet en daardoor botste de baas tegen de mensen aan. Tot 2 keer toe, dus hij werd boos op me. Ik wilde snel terug naar huis, naar de brokken. Blijkbaar ben je dan dus ook een stuk tuig.

Maar een stuk tuig moet je ook letterlijk nemen. Gisteren hadden we een lange weg naar huis te gaan. We stapten keurig om 17.00 uur in de trein van Rotterdam naar Utrecht. Net na Woerden stopte de trein. De omroepinstallatie deed het niet al te best, dus we hoorden niet wat er gaande was. De baas is zo’n cybernerd, die keek gewoon even op zijn telefoon en achterhaalde dat er iets met een inzet van hulpdiensten was een stuk verder op het spoor. Dus de trein moest in zijn achteruit. Bij Gouda mochten we er uit, konden we overstappen naar een andere trein en alsnog naar Utrecht komen. Nog bedankt aan die goed Nederlands sprekende Amerikaan die ons even op sleeptouw nam. Baas en ik kennen Gouda helemaal niet. Hij bleef maar zeggen dat ik een good boy was. Op Utrecht raakte we ook even de weg kwijt. Normaal komen we niet op perron 9 en al helemaal niet aan de andere kant van het platform. De baas was zijn oriëntatie kwijt, maar dankzij een lieve mevrouw van de NS vond ik de lift. Ergens tijdens deze wereldreis maakte ik een voor de baas van gekke beweging en hij voelde letterlijk de beugel onder zijn hand doorbreken. Gevolg is dat ik nu een super flexibel tuig heb. Het loopt voor de baas wat minder soepeltjes, dus heeft hij vanmorgen maar snel een nieuwe beugel aangevraagd. De universiteit vindt mij nu ook een stuk tuig. Gelukkig kunnen we met dit tuig nog wel enigszins lopen, anders had ik weer het zware vest aangekregen.

Hok keuring

Zaterdag was een spannende dag. Ik mocht mee naar Joya om haar hok te gaan bekijken. Dat hok is wat groter geworden. Ik was er even verdwaald.

Keurig op tijd reed rond 12.00 uur de taxi voor. Of ik achterin op de grond kon liggen tussen de bank en de voorstoel. Daar had ik niet zoveel zijn in, dus koos ik het ruime sop en ben ik heerlijk helemaal achterin gaan liggen. Het was een rolstoelbus, dus voldoende ruimte voor mij om lekker te liggen. Via Zeewolde naar ’t Harde en daar aangekomen, dacht ik even dat we bij het verkeerde huis stonden.

Ik sprong uit de bus, draaide mij om richting het huis. Ik zag mijn vriendin Joya en haar baas, maar er was iets geks met dat huis. De trap bij de voordeur was weg, alles leek veel groter en ineens was er een garage. Ik snapte er niets van, maar rende vrolijk met Joya achter onze baasjes aan het huis in. Via de garage naar de oude bijkeuken, wat nu geen bijkeuken meer was naar de woonkamer. Allemaal grote ramen en schuifdeuren. De hal was helemaal anders met een nieuw trap. De keuken herkende ik niet meer terug, maar nu is het voor ons hondjes nog makkelijker om rond te lopen in de keuken, want we kunnen om het hele kookeiland heen. Door de keuken kwamen we uit in een nieuwe kamer, het kantoor van Joya’s baasje. Nog een deur door en ineens stonden we in een wachtkamer. Ik heb niet gewacht, maar ben meteen de volgende kamer ingegaan en dat is de tuinkamer. Allemaal glas en schuifdeuren met uitzicht op het grote park. Wij mochten meteen naar buiten, lekker spelen in de tuin. Binnen 5 minuten waren ze mij al kwijt, want ik was even op verkenningstocht gegaan om te kijken of ik nog meer nieuwe plekjes kon ontdekken. Ik bleek langs het huis te kunnen om zo bij de voorkant te komen. Daar heb ik even rondgekeken, maar ze hebben er niet voor niets zoveel camera’s. Ik was al snel gevonden en de puppy’s hebben mij weer naar het park gebracht.

Terwijl de bazin appeltaart stond te bakken, wij keken keurend toe, lagen de baasjes met drankjes in de waterbak. Toen ze er uit kwamen, ging de baas zich achter een andere deur aankleden en toen ben ik door het huis gaan zoeken of ik hem nu in een andere kamer kon vinden. Ik heb echt een navigatie nodig, want ik kan erg verdwalen in dit huis. Meneer Jurrian had 2 buffels om op te eten en dat lusten wij honden wel, maar we kregen er niets van.

De baasjes mopperden zelfs een beetje toen ze er achter kwamen dat hun puppy’s steeds meer begonnen te eten. Nu bleef er minder voor de baasjes over.

’s Avonds gingen we weer met de taxi naar huis. De mensen die achterin zaten hebben tot Ermelo met de baas zitten kletsen. Zij moesten er ergens uit waar de baas 23 jaar geleden ook vaak geweest was. Thuis aangekomen stond onze logee mij op te wachten. Mevrouw Agnes begrote mij vanuit de deuropening. Ik vond dat vreemd, want zo zijn we nog nooit thuis begroet. Ik heb even mijn tandjes laten zien en mijn grom laten horen, maar toen ik door had dat zij het was, ben ik snel naar binnen gegaan. Binnen zat meneer Ronald aan de tafel. Die kon zijn muil weer eens niet houden en verklapte wie het tv-programma Wie is de mol gewonnen had. Ondanks dat we nu wisten dat onze mol niet de mol was, maar de winnaar, hebben we ’s nachts nog even de finale gekeken. De baas is er bij in slaap gevallen op de bank een ik ben zo lief geweest en  heb hem de hele nacht warm gehouden door lekker tegen hem aan te kruipen.

Vanmorgen was de laatste dag dat meneer Ronald en mevrouw Agnes er waren. De baasjes van Teun (ook een labrador) kwamen hun ophalen en brachten ze naar het vliegveld. Wij hadden weer even rust en hebben nog even wat op de bank liggen slapen. Vanavond gaan we er vroeg in, morgen moet er weer gewerkt worden.

2 uur buiten in dit winterse weer. Kreeg niet eens chocomel, koekjes of een aai. Mocht niet eens blaffen en grommen naar honden die langs liepen. Waar zijn onze honden belangen?

Mijn baas moet zo nodig politiek bezig zijn. Vandaag gingen we voor het eerst ergens papiertjes uitdelen aan mensen die langs kwamen lopen. Ik herkende mevrouw Jaq nog, die kwam laats even bij ons langs tijdens het wandelen. Dan weten jullie wel hoe laat het is hè. Mevrouw Nynke wilde mijn baas ook een jasje aansmeren, maar maat L, ik heb liggen grinniken, want zelfs ik weet dat die vetklep daar niet in past.

Ach, het was gezellig, wat bij geblaft met langslopende honden, maar ik vind wel dat onze honden belangen ook wat beter vertegenwoordigd moeten worden in de politiek. Zo moeten wij ook recht op vrije dagen krijgen, recht op onbeperkt eten en slobberen en ongeneerd scheiten waar het niemand in de weg ligt. Lees jij als hond dit en ben je voorstander? Ik richt wel de hondenbelangen vereniging op. Aanmelden via de labrafoon!

Thuisgekomen hebben we even een uiltje geknapt, knuffels gehaald bij de buren (ik dan, de baas moest weer bier). Een lekkere maaltijd brokken naar binnen gewerkt, een dikke vette kluif weg gehakt en nu moe, maar voldaan op de bank, wachten tot de baas klaar is met werken, zodat we nog even Wie is de mol kunnen terug kijken. Daarna de laatste ronde en lekker slapen denk ik. Morgen een dagje rust en slapen!

Ik vind dat ik soms toch echt wel even een lekkere snack verdien, maar mijn baas is het daar niet altijd mee eens.

We waren op weg vanuit Rotterdam naar huis. In de bus kwamen we meneer Merijn tegen en die ging achter de baas zitten, dus kon ik niet met hem spelen. Ik bleef dan ook maar gewoon keurig op mijn plek liggen, maar vond het wel flauw dat ik zo weinig aandacht kreeg. Baas was vanmorgen bij het weglopen al de beloning brokjes vergeten, dus nu moest ik het doen met een paar brokjes die hij snel uit mijn voerzakje gehaald had.

In Wijk bij Duurstede aangekomen stappen we netjes de bus uit en lopen we richting huis. Ik ging een bochtje om en wat lag daar voor wat lekkers? Lag het er echt op mij te wachten? Zo midden op het pad, voor het grijpen? Ik twijfelde of het in de frituur gelegen had, maar het zag er zo lekker en aantrekkelijk uit. Ik deed net alsof ik even wilde plassen en blokkeerde de baas. Die is alleen niet voor één gat te vangen en sommeerde mij om door te lopen. Ik had tenslotte al uitgebreid een nummertje 1 en 2 in Rotterdam gedaan.

Ik besloot om toch snel mijn kans te graaien en pakte het lekkers van de grond. Ik wist ook wel dat het niet mocht, dus ik kreeg al snel op mijn kop van de baas. Hij had door dat ik wat van de grond pakte. Het was die meneer Merijn die even beter keek naar wat het was en mij verlinkte bij de baas. Die drol lag er toch ook om opgeruimd te worden? Stel je voor dat iemand er in zou stappen. Vieze schoenen en zo. Ik dacht, ik help de buurt schoonhouden en ruim het even op.

Thuisgekomen kreeg ik een bakje yoghurt met knoflook. Ik heb mijn waterbak leeg gedronken en ben met een volle buik mijn mand in gekropen. Gek genoeg wilde de baas niet meer met mij knuffelen.

Ik voelde mij denk ik een beetje hoe politiehond Bumper zich moet voelen als hij zijn zware vest aan moet vanwege gevaar. Nu was het hier geen gevaar, maar was het pure noodzaak. Ik had weer eens iets gesloopt.

Vrijdag zo na de lunch wandelen de baas en ik naar het uitlaatveldje. Na wat buikhuiden vond ik het welletjes en zouden we terug gaan lopen. De baas pakt de beugel op en ik nam vast het voortouw. Ik liep wat te snel weg en trok de baas achter me aan, maar ineens hoor ik knak. Is de beugel uit het harnas geschoten, dacht ik. Even stoppen, baas bukt om de beugel er weer in te klikken, maar nee hoor. Het was gedaan. De beugel is afgebroken. Snel aan de lijn naar huis gelopen en de universiteit gebeld voor een nieuwe.

’s Avonds zouden we naar het park gaan. Ik zag mijn afgebroken beugel al bij de deur staan en dacht, dat gaat hem niet worden, maar wat denk je? De baas pakt uit de kast een zwaar vest. Het leek wel een kogelwerend vest, een gevechtstenue. In plaats van een stoffen tuigje, was dit super dik stug leer en in plaats van een ligt gewicht beugel, leek het wel een staalconstructie. Ik was dit natuurlijk niet gewend. Hij zat als gegoten, maar het voelde wel even zwaar op de rug zo’n zwaar vest. Het bleek het vest van Uday te zijn, mijn voorganger. Ik liep er uiteraard zo mee weg alsof ik niet anders gewend was.

Gelukkig hebben ze van de universiteit al een nieuwe beugel opgestuurd. De post meneer komt hem vandaag al brengen, dus hopelijk was alleen vanmorgen vroeg bij het uitlaten dat zware vest nog nodig. Ik kijk nu al uit naar mijn nieuwe beugel, want dan kan ik vanavond naar het park. En vanavond komt vriend Sky weer spelen, dus dat gaat leuk worden.

De laatste tijd komen we steeds vaker collega’s tegen. Zo ook deze week op Utrecht centraal station.

We waren al erg vroeg in Rotterdam afgelopen woensdag want de baas kon niet slapen en wilde graag op tijd thuis zijn. Dus alle reden om ook op tijd weer naar ons hok terug te keren. Ik doe nog een klein slaapje in de trein naar Utrecht, stap de lift in, pers ons door de menigte en de die stomme deurtjes en stap weer een lift in, richting perron C alwaar onze bus vertrekt naar het beloofde land. Vanuit mijn ooghoek spotte ik al een collega van me. De deuren gleden open en tsja, we moesten wel langs mijn collega lopen om bij onze bus te komen.

Als ik het goed verstaan had, heet die KNGF tijger Mike. Hij vond het super leuk om mij te zien. Zijn baasje moest hem weer even in het gareel krijgen. Ik was natuurlijk heel goed aan het werk, maar we hebben elkaar wel even snel en kort besnuffelt. Mijn baas wilde graag doorlopen om de bus te halen, maar die was er helemaal nog niet. Toen hij opmerkte dat ik even stond te kletsen met Mike zei hij iets van “andere hond” tegen Mike’s baasje. En wat denk je? Krijg mijn baas gewoon fan mail voor ons! Het bleek een oud bekende van de baas te zijn, meneer Vincent van I. Niet een crimineel, vroeger wel hoor, maar uit privacy overwegingen krabbelen we geen volledige achternamen. Hij is een trouwe fan van me blijkt.

Welke fan collega ga ik binnenkort ontmoeten? Mijn maatje Vester zou ik misschien morgen gaan zien, maar we blijven even thuis deze dagen. Ik moet een beetje op mijn zieke baasje passen. Hij wil weer een wedstrijdje blaffen doen denk ik. Ik sta de elektrische deken wel een keertje aan hem af.