Auteur: Oban

Morgen is de dag dat we allemaal heel lief voor elkaar gaan zijn, zei mijn baas. Dat moet ik morgen nog maar eens bekijken.

Ik weet niet wie of wat Valentijn precies is, maar het klinkt wel leuk. Vorig jaar op 14 februari kreeg ik wat lekkers van zowel mama als mijn baas. Maar de baas heeft mij ondertussen verklapt dat we dan heel lief voor elkaar zijn. Als je een vriendje of vriendinnetje hebt, dan ga je misschien wel iets romantisch doen. Romantisch zie ik als chill op de bank liggen tegen een fijn teefje aan, maar die zijn hier niet en Joya woont veel te ver weg om even langs te gaan. Ik geloof dat we pas in maart bij haar op visite gaan. Dat is nog ver weg.

Dus welke lieve leuke gekke trouwe enthousiaste gezellige teef heeft zin om samen met mij morgen op de bank te chillen? Dikke kans dat we samen die dikke baas van me van de bank moeten rollen. Of beter nog, is er ook een mensenvrouwtje die hem romantisch kan vergezellen? Dan hebben wij tenminste de bank voor onszelf. Ja ja, we houden onze pootjes boven de warmtedeken hoor baas.

Soms zijn er van die kleine 2 potige mensjes die het altijd beter weten dan hun mama. Vanmorgen ook weer zo’n situatie waarbij mijn baas zich moest inhouden van het lachen en ik vrolijk bleef kwispelen.

We lopen op ons gemak door de wijk richting het park. Ik kijk een beetje in het rond en zie ineens een mama met die kleine hummel aankomen lopen. Het ukkie roept “kijk mama, hond hond”. Ik als blij ei begin nog harder te kwispelen, want ik weet dat hij mij cool vindt. Als ze bijna bij ons zijn vraag zijn mama: “Weet je wat voor hond dat is?”. Ik ben benieuwd of dat ukkie het weet dat ik blindengeleidehond ben. “Een Labrador retriever” zegt het ukkie. Mijn baas gaf hem 10 punten!

Vervolgens vraagt de mama: “Weet je wat een blindengeleidehond allemaal kan”? Waarop het ukkie antwoord: “Blaffen en rennen.”. Het kind kreeg weer 10 punten van de baas. Die moeder wist niet goed meer wat ze moest terwijl ik maar bleef kwispelen.

We bleven even staan en de baas vroeg of het ukkie mij even wilde aaien. Dat vond ik natuurlijk prima, want ik krijg maar wat graag knuffels. Het ukkie kwam voorzichtig naar mij toe. Ik heb hem meteen even laten zien wat wij blindengeleidehonden nog meer kunnen en heb hem een flinke lebber over zijn gezicht gegeven. Nu was het de mama die moest lachen, maar die kwam er ook niet onderuit. Toen zij mij wilde aaien, heb ik even laten zien hoe goed wij blindengeleidehonden kunnen springen. In de lucht gaf ik ook haar een kusje. Toen zijn we verder gelopen, het park in en heb ik lekker in alle rust een dikke vette drol zitten draaien, want dat kunnen wij blindengeleidehonden ook!

Het was me weer een dol druk weekend. Het begon al op donderdagavond.

Donderdag aan het eind van de dag kwam als eerste meneer Chris langs. De baas had voor zichzelf en voor hem nieuwe oortjes besteld. Hopelijk luisteren ze daarmee een stuk beter, dan die bananen in hun oren, denk ik. Vrijdagochtend kwam mevrouw Diny, maar die komt wel vaker, want zij zorgt er voor dat mijn hok aantoonbaar is. Het blijft altijd een spelletje, die stofzuiger! Vrijdagavond kwamen mijn vrienden Sky en Storm met hun baas meneer Freddy gezellig langs. Lekker spelen, botje eten en dollen terwijl onze baasjes aan de tafel pretpalen aan het leeg slobberen waren.

Zaterdagochtend moesten we ons flink haasten. De baas had even de tijd verkeerd ingeschat dat papa en mama ons zouden komen halen. Hij heeft me nog snel uitgelaten en ik moest in formule 1 stand mijn brokken naar binnen harken om direct even in de auto mee te gaan naar papa en mama. Mijn baas moest mama helpen met het loeiding in de gang. Maar aangezien mijn baas nog niet ontbeten had, was mama zo lief voor hem om even een vers eitje te bakken. Hij zat lekker te smullen.

Mama was minder blij toen de baas het alarm per ongeluk ging testen. Dat kreng bleef maar loeien en dan bedoel ik niet mama of Binky. Wij knappe honden stonden er een beetje verbaasd bij te kijken. Eind goed al goed, alles doet het, wel dankzij het wonderkind, de minibaas van Joya, Sylian. Iets met kleurtjes, touwtjes, stroom en dergelijke. Hij wist te vertellen dat we groen en rood moesten gebruiken, al snap ik het nog niet. Daarna zijn we via het grote park lekker naar huis gelopen en hebben we een boek gelezen, denk ik. Het zou ook kunnen zijn dat we allebei even de binnenkant van onze ogen bekeken hebben op de bank.

De baas ging rond voedertijd uiteten bij mevrouw Mirelle in Leersum samen met meneer Douwe. Ik mocht niet mee, dus heb mijzelf vermaakt met slapen op de bank en mijn hertenbot. Ze kwamen met volle buiken weer thuis, dronken nog een bakkie en toen is meneer Douwe alweer naar huis gegaan, maar nog geen half uur later stond daar meneer Erwin op de stoep. Alleen maar gezelligheid dit weekend toch? Wel wat suf, want meneer Erwin bleef meer staan dan zitten, hij had wat met zijn rug. Maar goed dat ik niet tegen hem op gesprongen ben.

Zaterdagavond hebben de baas en ik nog naar Wie is de mol gekeken. Bij Moltalk zijn we samen in slaap gevallen. ’s Nachts nog maar een kort plasrondje gedaan, dan kon de baas zondag uitslapen en dat heeft hij gedaan! Na het ochtendrondje op zondag even lekker ontbeten en toen de voetbalwedstrijd van Ajax geluisterd. Baas luisterde, ik snurkte. ’s Middags was daar mevrouw Melanie, die vind ik super lief want die is wel van het knuffelen. Zij zijn samen in de grote waterbak buiten gaan chillen terwijl ik binnen lekker brokken gegeten heb en nog maar wat geslapen heb op de bank. Ze zijn samen uiteten gegaan, weer bij mevrouw Mirelle. Mijn baas vindt haar of haar eten leuk denk ik. Na het avondeten is ze weer naar huis gegaan en konden mijn baas en ik weer even bijkomen van een beetje vol, druk, maar super gezellig weekendje. Volgende week staat o.a. Katwijk op het programma heb ik vernomen.

Vanuit mijn ooghoek dacht ik al iets gespot te hebben, maar ik wist het niet zeker, tot dat ……

Het is maandag, einde van de werkdag voor mijn baas. Hij pakt zijn laptop in, we trekken onze jas aan en via de wc/groen strook langs het pand lopen we naar Rotterdam CS. We gaan de poortjes door en toen dacht ik in de verte al een collega gespot te hebben, maar ik wist het niet zeker, dus deed ik normaal, zocht de lift en bovengekomen moesten we wachten op de vertraagde trein richting Utrecht. Ik ga keurig liggen en kijk een beetje in het rond en dan ineens, gaat de liftdeur open en ja hoor, daar is mijn collega! Uiteraard doe ik als blij ei mijn ding, ga staan, kwispel heel hard en probeer er op af te gaan, maar dan zegt de baas dat dit niet mag.

De trein rolt het station binnen. Ik blijf toch maar steeds even omkijken. Wat denk je? Staat die collega ineens recht achter me, aan mijn kont te snuffelen. Ik dacht, ik draai mij even om, dan kunnen we elkaars neusjes besnuffelen, maar daar was de baas het niet mee eens. Ik moest van hem opletten, want we moesten instappen. In de trein ging de hond de andere kant uit. Ik zoek een plekje en ga lekker tukken gedurende de reis naar Utrecht.

In Utrecht stappen we uit en zoek ik de lift, maar ik deed dat met een kleine omweg, want wat denk je dat ik zag? Dezelfde collega in de lift, maar nu stond ik achter hem. Nou kon ik aan zijn kont snuffelen. Bovengekomen werd het tijd om afscheid te nemen, maar wat denk je? Gaat die collega dezelfde kant op als wij gaan. Ik wandelde vrolijk achter hun aan en wat denk je? Gaat hij ook nog eens dezelfde lift als wij in naar de bussen. Daar kwam ik er achter dat het F is, de hond van Jos S uit Zeist. Nee het zijn geen criminelen, mijn baas kent die meneer wel. Uit privacy overwegingen schrijven we niet hun volledige namen uit. In de lift hebben we emotioneel afscheid genomen. Hij ging links en wij rechts. Hier scheiden onze wegen, maar wellicht tot een volgende keer.

In de bus heb ik nog maar even bijgeslapen.

Een filmploeg speciaal voor mij? Daar kom ik toch wel vroeg mijn mand voor uit hoor!

Vandaag hoef ik niet te werken alsin, we gaan niet naar Rotterdam. Daar waren we gisteren al. Meneer Mark ging de baas even helpen met flappen tappen, geen idee wat het betekent, maar bij tap dacht ik toch aan iets anders, wat ik dan weer wel ken. Hier kwam alleen geen bier uit. ’s Middags toen we naar huis liepen kwamen we weer langs die tap, dus heb ik hem maar even aangewezen. De mevrouw die stond te tappen vond mij wel schattig, maar vroeg wel of mijn baas haar Pincode niet wilde afkijken. Joh, daar ben ik voor slimpie. De baas dacht de avond er voor zelf nog even te gaan flappen tappen. Ik kreeg het commando om een balie te zoeken, maar ik zag er echt geen. De baas bleef maar aan de muur voelen en toen iemand riep dat de flappen tap daar al een paar jaar weg is, begreep de baas waarom ik het ook niet snapte.

De filmploeg zou om 08.30 er zijn, maar het was schijnbaar nat en nog niet licht genoeg, dus het werd een kwartier later. Uiteindelijk had mijn baas de filmploeg al opgemerkt en deed hij om 08.46 de voordeur open en wat denk je? Een super professionele camera met een cameramevrouw die ik gewoon ken, Nynke. De ploeg die er bij was, dat waren haar kinderen. Die vinden mij nog een beetje spannend, dus die bleven lekker in de auto zitten.

Na een korte instructie kreeg ik mijn jas aan en moest ik een klein stukje lopen. Nou, was dat het dacht ik nog. Vervolgens moest ik een stukje lopen op het plein, recht op de cameramevrouw af. Ik wilde nog even tegen haar op springen, maar dat heb ik maar niet gedaan. Ik deed net of ik haar echt negeerde, maar ik wist wel wat ze stond te doen hoor. Uiteindelijk riep ze “kut” en dacht ik nog, dat roep je toch niet zo op straat, maar dat betekende dat de opname er op stond. We konden weer naar binnen, aan de koffie. We waren nog geen 5 minuten buiten voor deze langdradige documentaire over mij, althans ik gok dat het over mij gaat, maar het blijkt over ons te gaan.

We zijn heel binnenkort in een filmpje tee zien. Ik lig al te wachten op de release. Krijgen we dat kalf? Die televisier ster? Je weet het niet. Het is nu wachten op de montage. Zal ik dan toch echt beroemd gaan worden? Oban for president?